ეს არის მოკლე ჩანაწერები თუ კომენტარები რომელიც ჩემი ბათუმში ყოფნის დროს გავაკეთე, თემები- დაწყებული სახლში ტელევიზორის ყურებისას გაკეთებული დასკვნებით(როგორც წესი სიბრძნე) და დამთავრებული ჯოვანი არიგის წიგნის კითხვით(რომლებსაც დავინდობ მკითხველს და ახლა არ დავწერ)
- დავაკვირდი, საკმარისია რომელიმე ქართულ გადაცემის ყურებისას რაიმე ინტერესის ნატამალი გამიჩნდეს, რომ აუცილებლად გადართავენ და მოძებნიან ისეთს რომლის ყურებისას ხშირად გამივლის თავში სუიციდალური აზრები. არადა რა გინდა სულო და გულო, ცუდი გადაცემების უდიდესი არჩევანია ქართულ ტელესივრცეში, ხოლო ახალ წლებზე კი სათუთად დაგეგმილი გადაცემების მთელი წყებაა რომლებზეც თავის მოკვლა გინდა ხოლო ბონუსად ტრადიციისამებრ რომელიმე იუმორინაა .
- ბათუმში, ყოველი ახალი წელი ტანჯვაა, დაწყებული წონის მომატებით და დამთავრებული საშინელი მომღერლების კონცერტებით, ტრადიცია არც წელს დაირღვა, წონაში არ ვიცი რამდენი მოვიმატე, კიდევ კარგი მანამდე დავიკელი, აი მუსიკალური ტრადიცია კი ხულიო იგლესიასმა გააგრძელა . ყველაფერი ყველაფრად მაგრამ ხულიო იგლესიასი ბებიაჩემზე მხოლოდ სამი წლით უმცროსია რაც უკვე იდეაში არის გარანტია იმის რომ ამ კაცის კონცერტი მინიმუმ ახალგაზრდული არ იქნება ხოლო მაქსიმუმ კი უბრალოდ ბერიკაცის გედის სიმღერა იქნება, საბოლოოდ ასეც მოხდა, უბრალოდ დიდი ეჭვი მაქვს რომ ხულიოს ფანი პრეზიდენტი სხვაგანაც იქნება და გედის სიმღერა გადაიდო.
- ვერ ხვდები, თუ ქართული ხალხური სიმღერა არ მომწონს, რატომ უნდა მომეწონოს იგივე ნაგავი ოღონდ გერმანიაში პოპულარული ჯგუფის შესრულებით??? თან მით უმეტეს როდესაც კონცერტის ყურებისას არ მტოვებს შეგრძნება რომ ვუსმენ ძალიან ნაცნობ ქართულ ფოლკლორს რომელსაც ვერ ვიტან ოღონდ კარად გაყიდვადს, აი ისეთ უცხოელ სტუმარს რომ მოეწონება, აქ სიმღერის დროს რომელიღაც დაუარს კინტაურს იქ სხვა და იქნა, კარგად შეფუთული ნაგავი იყიდება და 21 საუკუნეში სიველურით აღტაცებული უცხოელმა შეიძლება ეს გადაყლაპოს მაგრამ აი ქართველს რატომ უნდა მომეწონოს ამას ვერ ვხდები. ნუ იმედია მიხვდით რომ საუბარი ჯგუფ “შინზე” მქონდა.
- ბავშვობის მეგობრების წრეში ხშირად მტანჯავს შეგრძნება რომ ან ისინი გაიზარდნენ ან მე გავიჭედე დროში, საუბრების თემები არა ჩემთვის და ჩემი თბილისური წრისთვის ტრადიციული: სექსი, პოლიტიკა, რევოლუციები, სოციალიზმი, მუსიკა, კინო და გაუთავებელი ცინიკური კომენტარებია(ხშირად მიზანტროპულიც) არამედ ბინების მშენებლობა, მანქანებს ყიდვა, ცოლის მოყვანის ვარიანტები . ა ჩემი უახლოესი ძმაკაცი დაბერდა, 28 წლისაა და ბინის დამთავრებისთანავე აუცილებლად უნდა მოასწროს ვინმე კარგი აჭარელი ქალიშვილი გოგოს მოყვანა, კარგი წესი ყოფილა ახალ ბინაში ახალი ცოლის შეყვანა, რა იცი რა ხდება, ეს რაა საუბრის მეორე ნახევარი სამსახურებს ეთმობა, კიდევ კარგი ორი ძმაკაცი ძალოვანი უწყების ოფიცრებია და სამსახურზე არ საუბრობენ მაგრამ მათ საუბრის კომპენსირება ლატარეის საქმეებით და დისტრიბუტორული შუტკებით(ეს უნდა მოისმინო რომ მიხდე რაზე საუბარი) ხდება. როგორც ჩანს 20-22 წლის მეგობრების წრეში ყოფნა ასაკს სერიოზულ დაღს ასვამს. ან ეგებ დროა მეც გავიზარდო და დავიწყო ფიქრი იპოთეკაზე და ვინმე აჭარელი გოგოს მოძებნაზე??? ჰმ ვერ ეღირსებით(ეს ჩემი ოჯახის წევრებს)
- რატომ ჰგონიათ ჩემს ნათესავებს რომ ჩემთან შეხვედრისას აუცილებელია შეკითხვა “უყურე თამაშს”(რა? სად? როდისზეა? საუბარი) და შემდგომი საუბარი თამაშის პერიპეტიებზე, “აუ რა კითხვა გამაზეს, მე და ჩემმა სამი წლს შვილიშვილმა ერთად ავიღეთ 5 კითხვა, ორი “დაჟე” გუკაჩომ აიღო ვადამდე, არადა რაღა დასამალია თითქმის არ ვუყურებ და რბილად რომ ვთქვა უკვე მკიდია. მეორე თემა, ჩემი წონაა ” – აუ ნიკა როგორ მოიმატე(ალბათ ჰგონია რომ მიხარია და მისი წასვლის შემდგომ სიხარულის ზეიმს გავმართავ) ან კარგად ხარ გიხდება(ეს ვარიანტი ხომ საერტოდ მეგაა, კარგი რა თუ მატყუებ რამე სხვა მომატყუე). მეც როგორც კარგ ნათესავს შეეფერება ისე ვიქცევი ვითომ ვერ ვიხსენებ(არად ვიცი ვინ არის) ან უბრალოდ მუსიკას ვრთავ და იგნორს ვუშვებ.
- დიდი ხანია ვცდილობ ამოვხსნა რა არის კარგი ქართული გადაცემის საიდუმლო, დინამიური მოქმედებები??? არა რაღაც არა მგონია. საინტერესო ისტორია??? არა, ძალიან მოსაწყენია. საინტერესო რესპოდენტები??? ისევ არა , აბა რა??? რეცეპტი მარტივია, ვიღებთ ორ სამ ჩამოწერილ ქართველ მომღერალს, ვუმაებთ ერთ წამყვანს, ამ ყველაფერს ვაზავებთ აშკარად “ნიკსტატი” დეპრესიული ფონის მუსიკით და რაც მთავარია რაც უფრო ნერვების მომშელი იქნება ქართული მით უკეთესი, ასეთ გადაცემას პრაიმ ტაიმიც გარანტირებული ექნება და ქართველი ერის გულწრფელი სიყვარულიც.
- მაზოხიზმის ცუდი მეთოდია საპატრიარქოს არხის ყურება, ბუნებრივია ჩემი მებრძოლი ათეიზმი ხელს მიშლის იმ სიბრძნის აღქმაში რომელსაც ესა თუ ის წვერებიანი ძია კაცი უბნობს ტელევიზიაში, მაგრამ საინტერესო უფრო ის არის, რატომ ჰგონიათ რომ ძველქართულად საუბარი ნებისმიერ სისულელეს ამძაფრებს???
- წელს ჯერჯერობით მხოლოდ ერთი შეცდომა დავუშვი( ნუ ჩემი ძმაკაცის სიძის დაწურული ღვინოს დალევა არ ითვლება), “გარიგება-2” ვუყურე, არადა იდეაში გარიგების პირველი სერია სხვა არაფერია თუ არა ბავშვობის ერთ ერთი კარგი თუ არა ნორმალური ტელე მოგონება . ქართული ფილმი, რომლის ყურების შემდგომ არ მინდოდა ტირილი ჩემი ერის მომავალზე, აი გარიგების მეორე ნაწილის აღწერისთვის სიტყვები ნამდვილად არ არის საკმარისი, ეს არის- არ ვიცი რა დავარქვა ამას, მონსტრი რომელიც გზად ყველაფერს ანადგურებს, კარგი იუმორისტულ ფილმში არ არის იუმორის ნიშანწყალიც მაგრამ 2 საათი რა ამბავია, ფილმის ბოლოში არის შანსი რომ გაიაზრო შენი არსებობის უბადრუკობა და მიხვდე რომ 2012 წელი მხოლოდ იმიტომ შეიძლება იყოს ბოლო წელი რომ ეს ფილმი მომავალ წლებში არ ნახოს არც ერთმა თაობამ.
Like this:
Like იტვირთება. . .
ნიკუშა მარქსის ბლოგი 