28 თებერვალს წლის შეჯამება რბილად რომ ვთქვა არაადეკვატურობაა, ალბათ არ გაგიკვირდებათ ისიც რომ ვთქვა ეს ეს გაცილებით დიდი ხნის წინ ჩავიფიქრე, , უბრალოდ ბლოგერებისთვის და საერთოდ “მწერლებისთვის” ნაცნობ სიტუაციაში ჩავვარდი, ბლოგის დასაწერად რაღაც ზებუნებრივ ნიშანს ველოდებოდი , ასე გავიდა მთელი იანვარი, თებერვალი და თებერვლის ბოლო დღეს როდესაც ეს ეს ნიშანი როდეაც არ გამოჩნდა, საკუთარ თავს ძალას ვატან და ვაჯამებ 2012 წელს.
2012 წელი სხვანაირი წელი იყო, არა იმიტომ რომ ჩემს ცხოვრებაში პირველად ხელისუფლების მომხრე გავხდი ან იმიტომ რომ რაიმე განსაკუთრებული რაღაცეები მოხდა, არა იმიტომ რომ სტუდენტობის პერიოდში მახსოვს ძალაუნებურად ჩემს თავს რაღაც ათწლიანი ეპოქა დავუწესე რომლის მერეც, “სხვა ცხოვრება” უნდა დაწყებულიყო, ჩემს სამეგობრობს ერთი ისტორია გვაქვს, 2003 წლის ზაფხულში, ქობულეთში ჩემი უახლოესი მეგობარი ვახო 18 წლის ასაკში როგორც აბამდა 27 წლის გოგოს, ნუ თავად ისტორია სისულელეა და პრინციპში სასაცილოც არ არის, უბრალოდ მთელი ამ წლების განმავლობაში, 27 წელი რაღაც ნიშნულად ჩანდა რომლის იქეთ აღარაფერი აღარ მოხდება.
რა დასამალია, მე იმ ადამიანის კატეგორიას მივეკუთვნები რომლებსაც საკმაოდ დიდი ეგო აქვთ, შესაძლოა ეს არის მიზეზი რის გამოც ჩემთან ურთიერთობა საკმაოდ რთულია, ერთხელ ჩემმა ერთ-ერთმმა მეგობარმა გოგომ მითხრა რომ არა ცინიკური დამოკიდებულება შენივე თავის მიმართ ალბათ ვერავინ აგიტანდაო, რას მოვაყოლე ეს, 27 წელზე და ცხოვრების დასასრულზე ვსაუბრობდი, დაბადების დღეები ძალიან მიყვარს, მიყვარს როდესაც მილოცავენ, და თუნდა ვიცოდე რომ ეს უბრალოდ მოვალეობის მოხდაა ან სხვა რამე არ აქვს მნიშვნელობა, მეც მიხარია. 21 აგვისტოს როდესაც 27 წლის გავხდი და აღმოვაჩინე რომ პრინციპში ცხოვრებას ახლა ვიწყებ, სრულიად ისევე მაქვს გეგმები როგორც მქონდა ადრე, უკვე პრინციპში იმისიც მჯერა რომ ცხოვრება, ღმერთმა(ებმა) დამიფაროს და 40 წლის და 50 წლის ასაკის მერეც გრძელდება.
პირად ცხოვრებაში სიტუაცია კიდევ უფრო უცნაურად იყო, მთელი წლის განმავლობაში მარტო არ ვყოფილვარ, იყო რამდენიმე გოგო რომელთანაც მქონდა ურთიერთობა კლასიკური სცენარით, გაცნობა, დამეგობრება, ურთიერთობა და ბოლოს დაშორება, თან რაც მთავარია ასევე კლასიკური მიზეზით, ვერავინ შეძლო აეტანა ჩემი რაღაცნაირი ცინიკური დამოკიდებულება, არა ამას იმიტომ არ ვამბობ რომ ეს ცინიზმი რაღაც პოსტმოდერნული ტრენდია რომელსაც ყველა მოინტელექტუალო ტიპი უნდა მიყვებოდეს, გაგანდობთ საიდუმლოდ, ამ ტიპების დიდი ნაწილი ცინიკურიც და ცივიც თუ რაც ქვია, ეგეთები უფრო სიტუაციიდან გამომდინარე არიან და სულაც არ არიან წინააღმდეგი ურთიერტობების როგორც ასეთი.
წლის ბოლოსკენ, ჯერჯერობით ყველაზე გამორჩეული და განსხვავებული ურთიერთობა მქონდა, ქეთი უცნაურად გამოჩნდა, იმ პერიოდში ახალ დამთავრებული მქონდა ურთიერთობა და სიმართლე რომ ვთქვა დიდად არ მსურდა ახალი ურთიერთობა მაგრამ ქეთი გამორჩეული გახდა, პირველ რიგში აქაც ჩემი ეგოა დამნაშავე, ძალიან გამიკვირდა გოგო რომელიც პრინციპულად არ მიმატებდა ფეისბუკზე, ლამის გასაუბრება გავიარე სანამ დამიმატა, ქეთისთან ვცადე ის რასაც პრინციპულად ვეწინააღმდეგები, ის რაზე არაერთი ჩემი მეგობარი მახსრად ამიგდია, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ეს ყველაფერი რაღაცნაირად მეც მომწონდა ოღონდ მხოლოდ ორი თვე, ორი ძალიან კარგი თვე გავატარე ქეთისთან, ჩვენ კარგად ვეწყობოდით ერთმანეთს, რაღაცნაირად ვავსებდით, ახლაც კარგი მეგობრები ვართ, უბრალოდ რაღაც მომენტში ორივე მივხდით რომ ალბათ სჯობდა დასრულებულიყო მანამდე ეს ყველაფერი კრიზისში გადაიზრდებოდა, 31 დეკემბერს დავასრულეთ და ახალ წელს უკვე სინგლის სტატუსით შევხდი, მოდი ვიქნები ბანალური და ვიტყვი რომ ქეთის წარმატება მართლა ძალიან გამიხარდება და მინდა მას ისეთი ცხოვრება ჰქონდეს როგორზეც ოცნებობს.
მეორე მხრივ არის რაღაცეები რომელზეც ჩემი მოსაზრება გამიმტკიცდა, მაგალითად მივხდი რომ არ მეგულება ისეთი წარუმატებელი ადამიანები როგორიც ჩემი დაქორწილებულ/გათხოვილი მეგობრები არიან, ალბათ აქაც ცნობილი თეორია, გაიზრდები და მიხვდები მუშაობს.
2013 წელს რას ველოდები? უკვე ორი თვე გავიდა და წესით კონტურები უკვე გამოიკვეთა, პირველ რიგში ალბათ დროა მივხედო ჯანმრთელობას და უნდა გავხდე, გავაგრძელო მიტოვებული სწავლა და დროზე ადგომა ვისწავლო, ახლაც მახსენდება, ჩემი ერთ ერთი უფროსი მეგობრის სიტყვები, რომელიც ირონიის ზომიერი დოზით გამომიცხადა რო ქართულ მემარცხენეობას 5 პრობლემა აქვს და მეხუთზე ადგილზე შენი დროზე ადგომაო.
არამგონია წელს შევიცვალო, ისევ საკუთარ თავზე შეყვარებული მემარცხენე რადიკალი ვიქნები რომელიც აკრიტიკებს და დასცინის ცუდი სიტყვაა, ცინიკურად უდგება ყველაფერს, მათ შორის პირველ რიგში საკუთარ თავს.
2012 წელი ჩემთვის ამ სიმღერის და კონცერტის გარეშე არაფერია .
რა დასამალია, მე იმ ადამიანის კატეგორიას მივეკუთვნები რომლებსაც საკმაოდ დიდი ეგო აქვთ, შესაძლოა ეს არის მიზეზი რის გამოც ჩემთან ურთიერთობა საკმაოდ რთულია, ერთხელ ჩემმა ერთ-ერთმმა მეგობარმა გოგომ მითხრა რომ არა ცინიკური დამოკიდებულება შენივე თავის მიმართ ალბათ ვერავინ აგიტანდაო, რას მოვაყოლე ეს, 27 წელზე და ცხოვრების დასასრულზე ვსაუბრობდი, დაბადების დღეები ძალიან მიყვარს, მიყვარს როდესაც მილოცავენ, და თუნდა ვიცოდე რომ ეს უბრალოდ მოვალეობის მოხდაა ან სხვა რამე არ აქვს მნიშვნელობა, მეც მიხარია. 21 აგვისტოს როდესაც 27 წლის გავხდი და აღმოვაჩინე რომ პრინციპში ცხოვრებას ახლა ვიწყებ, სრულიად ისევე მაქვს გეგმები როგორც მქონდა ადრე, უკვე პრინციპში იმისიც მჯერა რომ ცხოვრება, ღმერთმა(ებმა) დამიფაროს და 40 წლის და 50 წლის ასაკის მერეც გრძელდება.
პირად ცხოვრებაში სიტუაცია კიდევ უფრო უცნაურად იყო, მთელი წლის განმავლობაში მარტო არ ვყოფილვარ, იყო რამდენიმე გოგო რომელთანაც მქონდა ურთიერთობა კლასიკური სცენარით, გაცნობა, დამეგობრება, ურთიერთობა და ბოლოს დაშორება, თან რაც მთავარია ასევე კლასიკური მიზეზით, ვერავინ შეძლო აეტანა ჩემი რაღაცნაირი ცინიკური დამოკიდებულება, არა ამას იმიტომ არ ვამბობ რომ ეს ცინიზმი რაღაც პოსტმოდერნული ტრენდია რომელსაც ყველა მოინტელექტუალო ტიპი უნდა მიყვებოდეს, გაგანდობთ საიდუმლოდ, ამ ტიპების დიდი ნაწილი ცინიკურიც და ცივიც თუ რაც ქვია, ეგეთები უფრო სიტუაციიდან გამომდინარე არიან და სულაც არ არიან წინააღმდეგი ურთიერტობების როგორც ასეთი.
წლის ბოლოსკენ, ჯერჯერობით ყველაზე გამორჩეული და განსხვავებული ურთიერთობა მქონდა, ქეთი უცნაურად გამოჩნდა, იმ პერიოდში ახალ დამთავრებული მქონდა ურთიერთობა და სიმართლე რომ ვთქვა დიდად არ მსურდა ახალი ურთიერთობა მაგრამ ქეთი გამორჩეული გახდა, პირველ რიგში აქაც ჩემი ეგოა დამნაშავე, ძალიან გამიკვირდა გოგო რომელიც პრინციპულად არ მიმატებდა ფეისბუკზე, ლამის გასაუბრება გავიარე სანამ დამიმატა, ქეთისთან ვცადე ის რასაც პრინციპულად ვეწინააღმდეგები, ის რაზე არაერთი ჩემი მეგობარი მახსრად ამიგდია, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ეს ყველაფერი რაღაცნაირად მეც მომწონდა ოღონდ მხოლოდ ორი თვე, ორი ძალიან კარგი თვე გავატარე ქეთისთან, ჩვენ კარგად ვეწყობოდით ერთმანეთს, რაღაცნაირად ვავსებდით, ახლაც კარგი მეგობრები ვართ, უბრალოდ რაღაც მომენტში ორივე მივხდით რომ ალბათ სჯობდა დასრულებულიყო მანამდე ეს ყველაფერი კრიზისში გადაიზრდებოდა, 31 დეკემბერს დავასრულეთ და ახალ წელს უკვე სინგლის სტატუსით შევხდი, მოდი ვიქნები ბანალური და ვიტყვი რომ ქეთის წარმატება მართლა ძალიან გამიხარდება და მინდა მას ისეთი ცხოვრება ჰქონდეს როგორზეც ოცნებობს.
მეორე მხრივ არის რაღაცეები რომელზეც ჩემი მოსაზრება გამიმტკიცდა, მაგალითად მივხდი რომ არ მეგულება ისეთი წარუმატებელი ადამიანები როგორიც ჩემი დაქორწილებულ/გათხოვილი მეგობრები არიან, ალბათ აქაც ცნობილი თეორია, გაიზრდები და მიხვდები მუშაობს.
2013 წელს რას ველოდები? უკვე ორი თვე გავიდა და წესით კონტურები უკვე გამოიკვეთა, პირველ რიგში ალბათ დროა მივხედო ჯანმრთელობას და უნდა გავხდე, გავაგრძელო მიტოვებული სწავლა და დროზე ადგომა ვისწავლო, ახლაც მახსენდება, ჩემი ერთ ერთი უფროსი მეგობრის სიტყვები, რომელიც ირონიის ზომიერი დოზით გამომიცხადა რო ქართულ მემარცხენეობას 5 პრობლემა აქვს და მეხუთზე ადგილზე შენი დროზე ადგომაო.
არამგონია წელს შევიცვალო, ისევ საკუთარ თავზე შეყვარებული მემარცხენე რადიკალი ვიქნები რომელიც აკრიტიკებს და დასცინის ცუდი სიტყვაა, ცინიკურად უდგება ყველაფერს, მათ შორის პირველ რიგში საკუთარ თავს.
2012 წელი ჩემთვის ამ სიმღერის და კონცერტის გარეშე არაფერია .
ეს პოსტი კი ამ სიმღერის ფონზე დაიწერა და განწყობაც ამ სიმღერის შესაფერისი იყო.
ნიკუშა მარქსის ბლოგი 