რატომ მიშა????

საქართველოში სხვადასხვა უშედეგო ღონისძიენების მთელი სპექტრი მიმდინარეობს, რომლებსაც ერთი საერთო რამ აერთიანებთ, ეს არის პრეზიდენტ მიხეილ(მიშა) სააკაშვილის გადაყენების სურვილი. ღონისძიებები სხვადასხვა სახისაა, თეატრალურიდან დაწყებული დამთავრებული მასობრივი მიტინგებით, ჩემდა უნებურად მეც მომიწა ამ “ცირკში” მონაწილეობა და ისევე ვარ იმედგაცრუებული როგორც სხვა საქართველოს მოსახლეობა, ხოდა თუ გაინტერესებთ რატომ ვერ ჩამოვაგდეთ(შევცვალეთ)? მაშინ ერთად განვიხილოთ.

მივყვეთ თავიდან, რატომ არავინ ფიქრობს ვინ არის საერთოდ ფენომენი მიხეილ სააკაშვილი??? მე ჩემი პოლიტიკური მრწამსიდან გამომდინარე დიდად არ მჯერა პიროვნების როლის ისტორიაში, არც მიშას როლის გაფეტიშება მიმაჩნია სწორად, ბოლო ბოლო მიშა ხომ მარტო არ არის და მის უკან მთელი სისტემა დგას.არც იმის უარყოფა შეიძლება რომ ზოგიერთი პიროვნებას ძალუძს რაღაც ცვლილებეი შეიტანოს ისტორიულ პროცესებში. არის თუ არა მიშა ასეთი ჯერ არ ჩანს მაგრამ მისირ ზოგიერთი ნაბიჯი აშკარად იყო ასეთი. როდესაც მიშასთან ბრძოლას ვაპირებთ უნდა გამოვყოთ ორი მიშა, მიხელ სააკაშვილი როგორც პიროვნება და მიხეილ სააკაშვილი როგორც სისტემის ნაშიერი, ეს ორივე ერთად ქმნის იმას, რასაც ძვრა ვერ უყო ოპოზიციამ.

საიდან გაჩნდა მიშა??? არ ვგულისხმობ ბიოლოგიას, საინტერესოა მიშა საიდან მოვიდა??? რატომ აირჩია ხალხმა???რატომ გადაიქცა იმ ტორმუზად როგორათაც გადაიქცა???მიუხედავად სრული კრახისა რატომ უჭერს მხარს მავანი???მოდი ვცდი ჩემებურად ნახევრად ინტელექტუალურად მეოთხედად ქუჩურად და ერთი მეოთხედად პიზდეცინტელექტუალურად ავხსნი ამას, ნუ ვცდი თუ რამე ყოველთვის არსებობს ერის ინტელექტუალური ელიტა რომელიც ამას ჩემზე 200 ჯერ უკეთ 157 გვერდზე აგვიხსნის ლათინური სენტენციებით და მიშელ ფუკოს თეორიებით ბუნებრივია ვერც ჩვენ გავიგებთ რა უნდოდა ავტორს და სავარაუდოთ ვერ თავად ავტორი რისი თქმა უნდოდა მაგრამ მოწონება დაახლოებით 500 ჯერ მეტი ადამიანისგან ხო ცვეტში იქნება.

ჩემი ღრმა რწმენით როდესაც მიშაზე ვსაუბრობთ პირველ რიგში უნდა გავითვალისწინოთ მისი ფსიქო პორტრეტი, ეს არის ემოციური ადამიანი, გულღლია, კარგი ორატორი, მექალთანე,არა ძველი ბიჭი და ვაკელი,პროფესორების შვილი, ასევე მის თვისებებს შორის შეიძლება მივაწეროთ ნულოვანი განათლება და საეჭვო პროფესიონალიზმი და რაც მთავარია უცხოელების მხარდაჭერის გაყალბება.

თითოეული ეს თვისება არის ის რაც ბაზისური აუცილებლობაა იმისთვის რომ იყო საქართველოში წარმატებული, სწორედ მასზეა უნდა იყოს დაშენებული იდეალური ქართველი ერის ბელადი. განა ჩვენთან როგორც წესი ლიდერად ის არ მიიჩნევა ვინც სიტყვის გამოსვლის დროს დორბლებს, ცრემლებს თუ სხვა ატრიბუტებს უხვად აფრქვევს??? განა მიშას თითოეული გამოსვლა ემოციური არ არის??? არის. ამას მიშას ვერ წაართმევ, ერთადერთი მისი კონკურენტი რეალურად შალვაა მაგრამ მისი პრობლემა ისა რის რომ რამდენადაც ეფექტურია ტელევიიზიის დროს და დაცინვის რეჟიმში ხალხის წინაშე არა მჭექარე ხმის გამო არ არის იმდენად შთამბეჭდავი.ასე რომ ემოციურობის გამო მიშას დღემდე არ ჰყავს ბადალი და კონკურენტი ორატორიაში.გრეჩიხას ძველბიჭური სიალალე მხოლოდ ვერა ვაკეში ქაჩავს.

გულღიაობას რაც შეეხება ის მუდამ ახერხებდა ხალხის გული მოეგო ერთი შეხედვით ნაყალბევი საქციელით მაგრამ ხომ ახერხებდა??? ისტორიას ფაქტი რჩება. შეიძლება ყველას არ ახსოვს მაგრამ პირველი რაც მიშამ გააკეთა პრეზოდ გადაქცევის შემდეგ ეს იყო იმგზავრა ეკონომ კლასით და ერის მამამ დაარწმუნა მისი ცრემლმორეული ქვეშევრდომები რომ ახალი ალიენდე გამოჩნდაო,პატიოასანი და წესიერიო, მართალია უკვე ტრაპიდან ჩამოსვლისთანავე 6 ათას დოლარიან აპარტამენტებში განთავსდა მაგრამ ასეთი წვრილმანი გააფუჭებდა ასეთ პეიზაჟს????ესეც კიდევ ერთი პლუსი ქართველი ხალხის თვალში.

მივყვეთ შემდეგს: შემდეგი არის მექალთანეობა, არ ვიცი სიმართლე გითხრათ ეს სიმართლეა თუ არა, როდესაც ჟურნალისტი ვიყავი გამეგონა ბევრი ინფორმაცია მაგრამ როგორც წესი მინდა ავღნიშნო რომ თვით ისინიც კი ვინც ამ ფაქტს ცუდად თვლიდა თითქოს ამაყობდა რომ პრეზიდენტი ასეთ ვაჟკაცი იყო,აბა სხვა ქვეყნების პრეზიდენტებს ხომ არ ჰგავდაო??? ასე რომ ეს თვისებაც მისთვის დადებითი მხარეა, სწორედ ამიტომ ვერ იმოქმედა ისე დოტის ამბავმა ამორმჩეველზე როგორც შესაძლოა ამას უნდა ემოქმედა სხვა დროს და სხვა გარემოში.

აი რაც შეეხება არა ძველბიჭობას და ვაკელობას მიშას ამ მხრივ არ გაუმართლა თავიდან ის ვაკის ჯილა იყო სვეტსკი პონტში მაგრამ როდესაც ჰორიზონტზე გამოჩნდა გამყრელიძე და გრეჩიხა აქ უკვე ვაკემ აირჩია 100 პროცენტით მათიანი მაგრამ როგორ გგონიათ ამან უარყოფითად იმოქმედა მიშაზე??? სანამ საჭირო იყო ის ვაკის რჩეული იყო შემდეგ უკვე ვაკეზე და საერთოდ ძველბიჭობაზე დარტყმით და განაწყენებულების შემოკრებით მოახერხა ის რომ ყველა კლასიკური ჩაგრული მისი მხარდამჭერი გახდა. ასე რომ მიშამ დაკარგა ვაკე და ვერა მაგრამ შეიძინა ჩაგრულები და დაბოღმილები.მიშამ მოახერხა და ყველა ვისაც ვერა ვაკეში თავში ხელს ურტყამდნენ და ყველა ვისაც აღიზიანებდა ვერა-ვაკეს ლიდერობა მიშისტად გადაიქცა.

მიშას განათლება საერთოდ საკამათოა, მისი როგორც პროფესიონალზე თითქმის არც ერთი ცნობილი იურისტი კარგს არ ამბობს, ან საერთოდ არაფერს ამბობენ,სამაგიეროდ მას აქვს სამთვიანი განათლების სერიოზული დიპლომები რითაც ჩვენ დიპლომზე დახარბებულ მოსახლეობაში ადამიანებში რომლებიც კომუნისტური რეჟიმის დროს ყველაზე მეტ დიპლომ ყიდულობდა ბუნებრივია დიდ დივიდენდები მოიპოვებდა, ახლა დავფიქრდეთ ქვეყანაში სადაც ადამიანს რომელსაც 10 წიგნზე მეტი აქვს წაკითხული ეუბნებიან არ გაგიჟდეო როგორი პრეზიდენტი მოეწონებოდათ???? მართალია დიპლომირებული უვიცი, ასე რომ მიშა აქაც უკონკურენტოა.

მიშას ჩემეულ ფსიქოპორტრეტში რჩება კიდევ ერთი მხარე ეს არის უცხოური მხარდამჭერის გაყალბება, მიშამ თავიდან როდესაც დაიწყო კარიერა მოახერხა და ჟურნალსიტების ჯილად გადაიქცა, სწორედ მისი მეგობარი ჟურნალისტების მეშვეობით დაიწყო საუბარი მიშას როგორც ამერიკული პროექტზე, კოლინ პაულელის უმცროს ძმაკაცზე და საუკუნის ამერიკული უნივერსიტეტების ყველაზე წარჩინებულ სტუდენტზე(ალბათ გახსოვთ ესეც).

როდესაც მიშასთან როგორც პიროვნებასთან ვრბძოლობთ ეს უნდა გვახსოვდეს აუცილებლად, უნდა ებრძოლო მიშას დადებით მხარეებს და მაქსიმალურდ წამომიწო უარყოფითები, ჩვენი ოპოზიციია კი მისდა უნებურად ვერ ახერხებს ამას, მეგობრებო კარგად დაუკვირდით ქართველ ხალხს და წამოწიეთ ისეთი თემები რომლებიც მიშასთვის იქნება ხალხში უარყოფითი და რა დოტის ნაირი თემები რომლებზეც აღშფოთებას მორალისტები და ფარისეველები გამოხატავენ, ამ დღეებში ვეცდები ჩემი მხრიდან რაიმე რჩევები მეც მოგცეთ არა მგონია გავქაჩო მე ხომ უცხო სიტყვათა ლექსიკონს არ ვიყენებ ხოლმე მაგრამ ვცდი.
ახლა გადავიდეთ მიშასთან როგორც ისტორიულ ფენომენთან…

როდესაც მიშაზე ვსაუბროთ პირველ რიგში ისტორიის კრიტიკული ანალიზის გარესე არაფერი გამოვა იმისთვის რომ გამოვარკვიოთ თუ რა ნიუანსებმა მოიწადინა ასეთი ადამიანის გამეფება, პირველ რიგში დავიწყოთ წარსულიდან:

1. ზვიადის ეპოქა: ნუ ზვიადის ეპოქა საერთოდ ფენომენია, თუ ქართულ გენში რამე ირაციონალური იყო სწორედ ამ რეჟიმის დროს ამოტივტივდა, ეს იყო დრო როდესაც შეგეძლო ჩაგეწერა ნებისმიერი ბრძანება და თუ ინიციატივა და პირდაპირ ანტინობელში გაგეგზავნა,გამარჯვება გარანტირებული იქნებოდა, სწორედ ამ ირაციონალურმა რომელიც შემდეგ დამარცხებული იქნა განაპირობა ვარდების სიოს დროს ყველა ირაციონალისტის მხარდაჭერა მიშას მიმართ, ყველა ხვდებოდა რომ მოდიოდა ადამიანი რომელიც არის ქართული ირაციონალიზმის* იდეალური განსახიერება, ეს იყო უფრო გაბედული ზვიადი და უფრო მეტად ირაციონალური ვიდრე ნებისმიერი იმდროინდელი პოლიტიკის მეტრი. სხვათა შორის კარგად ჩანს ეს იმაში რომ თვით ისეთი ადამიანიც კი როგორიც არის ირაკლი წერეთელი მიშას ლატენტური მხარდამჭერია,მას მოსწონს ის რომ მიშა დღენიადაგან აგინებს და ემუქრება რუსეთს,მუდამ მზად არის ნატოში შევიდეს , ხოლო ბატონი ირაკლის ეროვნული მოძრაობის ლიდერის, არარაციონალიზმი კი მგონი არავისთვის არ არის სადაო. სწორედ ამიტომ მიშამ არარაციონალური ნაბიჯებით და ფსევდო ზვიადიზმით შეიძინა ძალიან დიდი მხარდამჭერები.

2. შევარდნაძის ეპოქა: შევარდნაძემ უფრო საინტერესოა ვიდრე მიშა და დიდი კონსტანტინოვიჩი, ედუარდი ეს იყო ადამიანი რომელმაც საქმიანი ხალხი გადააქცია ფულის მკეთებელ მანქანებად და ახალგაზრდა რეფორმატორები კი ტოტალურ ილუზიონისტებად,პირველებმა კარგად დაწყებული 1995-1997 წლის აღმშნებლობა გადააქციეს ფულის კეთებად ხოლო მეორეებმა შემდეგი ნგრევა, გამოაცხადეს უკიდეგანო რეფორმაციად, ბატონმა ედუარდმა მისი მარადიული ბალანსირების თეორიით არც ერთ მხარეს არც ძველ გამოცდილ საქმიან ხალხს და არც ახალ იდეინ რეფორმატორებს მისცა კარტბლანში რათა განეხოციელებინათ ის რაც შეეძლოთ , რის შედეგადაც მივიღეთ დაჩლუნგებული ორი ფრონტი, ძველები რომლებმაც იცოდნენ საქმის კეთება მაგრამ არ იცოდნენ უკვე წესიერი მუშაობა და მეორე მხრივ რეფორმატორები რომლებსაც ჰქონდათ იდეები მაგრამ არ იცოდნენ საქმის კეთება და ამ დროში ისწავლეს მხატვრულად გაფორმება უსაქმურობის.
სწორედ ედუარდის ეპოქაში გაჩნდა ბუნებრივად გაჩნდა მოთხოვნილება ადამიანზე რომელიც იქნებოდა ერთის მხრივ რეფორმატორი და მეორეს მხრივ საქმის მკეთებელი.
ამ დროს კი გამოჩნდა მავანი ახალგაზრდა რომელმაც ხალხს კონტრაქტი გაუფორმა რა რეფორმებს ატარებდა და სახურავებიდან არ ჩამოდიოდა. როგორც გგონიათ ხალხს ვინ მოეწონებოდა ვაკელი ექიმი,მეწარმე, ლიდერი???თუ მშრომელთა სოფლელი მამა(არ მიყვარს ასე დაყოფა მაგრამ რას ვიზამ)თუ სახურავზე მძრომიალე და რეფორმატორის შარავანდედით შემკული ახალგაზრდა??? ბუნებრივია ორი იდეის საქმის და რეფორმების გამაერტიანებელი.

3. მესიანური მოლოდინი. კარგად მახსოვს როდესაც 1997 თუ 1998 წელს, კვირის პალიტრაში ვკითხულობდი გამოკითხვას თუ რა რელიგიის ხართ, პასუხი იყო ასეთი 88 პროცენტი თვლიდა თავს მორწმუნედ მაგრამ მხოლოდ ნახევარი თვლიდა თავს მართლმადიდებლად, ჩვენი ეკლესიის გაძლიერების პირდაპირპროპორციულად გაიზარდა ერში მესიანური მოლოდინი, ახალი მეფის რომელიც შეებრძოლებოდა მდიდრებს და ღარიბებს დაეხმარებოდა, ჩვენთან რელიგიამ ძლიერებას ზენიტში პირველად 2002-2003 წლებში მიაღწია და ის რაც ვერ შეძლო შალვამ(ყველაზე რეიტინგულმა იმ მომენტში) თავისუფლად შეძლო მიშამ მან ხალხს სრული იმედი მისცა რომ მესია მოვიდა და მალე ყველა ვიცხოვრებდით ედემში, დღემდე არ დამავიწყდება სიტუაცია როდესაც ერთხელ ტელევიზორში ყურებისას ვუყურე ფაქტს თუ როგორ დარეკა საშუალო ასაკის ქალბატონმა და აღშფოთებულმა თქვა რომ სამეულს ნუ ეძახით ტროიკას სამება დაუძახეთო.

4. ოკეანედალეულების თაობა, ოკეანედალეულების პირველი თაობა უკვე გამოიზარდა და მზად იყო ხელში აეღო ძალაუფლება, ეს იყო ტიპური ფრომის საბაზრო ადამიანები მთელი ჯგუფი, ხალხი ვინც ისეთი იყო როგორიც სისტემაც დასჭირდებოდა და სწორედ ამ ხალხმა 21 საუკუნის გარიჟრაჟზე დააფიქსირა მისი აზრი რომ უკვე დრო იყო დროშები ჩქარა დაეჭირათ ხელში და დაეწყოთ ღვთისმშობლის რჩეული ქვექნის აღმშენებლობა, ეს იყო ხალხი რომლებსაც ხელში ჰქონდა ილუზიების მთელი კასკადი, დაწყებული არასამთავრობოებით და დამთავრებული ტელევიზიებით, მათ ლიდერი ეძებეს და დიდი ხანი არც დასჭრირვებიათ მიშა ხომ მათნაირი იყო, ნულოვანი ინტელექტი, ლამაზი დიპლომი და რაც ყველაზე მთავარია უცხო ჰაერნაყლაპობა რაც უკვე საკმარისია რომ სხვაზე მაღლა იდგე. როგორც ფრომს მიაჩნდა ამ ადამიანებმა ისე მოიქცნენ ევროპა ამერიკაში თუ ყველა პატიოსანი კანონმორჩილი ლიბერალი იყო რეჟიმმა ისინი ფულის მაკეტებელ ლიბერალებად გადაქცია.

5.პოლიცია. 1953 წლის შემდეგ როდესაც დაიხვრიტა ბერია საქართველოში პოლიცია გადაიქცა სისტემად რომელიც ყველას თვალსი იყო ბოროტების სიმბოლო, ეს იყო ბერკეტი რომელსაც ყველა რეჟიმი იყენებდა მაგრამ არავინ არასოდეს აფასებდა, არ შეიძლებოდა ისტორიული ლოგიკიდან გამომდინარე რომ პოლიცია მუდამ ყოფილიყო დაბეჩავებული და ახალმა რეჟიმმა მათ სწორედ მისცა ის რაც მათ ასე აკლდათ ეს იყო რეალური ძალაუფლება და რაც მთავარია ფული, ნუ გგონიათ რომ ეს რაიმე მიშას და მისი რეჟიმის გენიალურობის ნიშანია უბრალოდ ყველა მიხვდა რომ უფულო პოლიცია კიდევ ერთ რევოლუციას დაუშვებდა.

6. გავლენის აგენტურა. საქართველოში ორი ძლიერი გავლენის აგენტურაა პირველი საბჭოთა და დღეს უკვე რუსული, ეს აგენტურა ძირითადად დღეს სახელმწიფო დონეზე დეკლარირებულად ვერ ქაჩავს მაგრამ წმინდა რუსულ საქმეში ანუ როგორიც არის ომი წარმატებით ეხმარებოდა მათ, სამაგიეროდ ამერიკელებმა დიდებულად იმუშავეს და 500 დოლარიანია გრანტებით მთელი პლეადა გამოზარდეს ინტელექტუალების თუ ფსევდო ინტელექტუალების სწორედ ამ ხალხმა უზრუნველყო ახალი ლიდერი მხარდაჭერა, მიშა იქნებოდა თუ ეს ქაიხოსრო ამას დიდი მნისვნელობა არ ჰქონდა. ელიტა მზად იყო.

7. ახალი ბურჟუაზია, ქვეყანაში არსებული ძველი კომუნისტური ყაიდის მეწარმეებს არ შეეძლოთ საქმის კეთება და ახალ თაობას სჭირდებოდა უკვე საწარმოო ძალების ხელახალი გადანაწილება, სახელმწიფოს ხელში ჯერ კიდევ რჩებოდა ძალიან დიდი სიმდიდრე და ახალ თაობას სჭირდებოდა ვიღაც ვინც ამ სიმდიდრეს გამოსტაცებდა სახელმწიფოს და მათ ჯიბეებს მისცემდა.

ეს არის ის რამაც გამოიწვია მიშას როგორც ისტორიული ფენომენების წარმოშობა, ახლა ვგონებ საჭიროა მიმდინარე მოვლენების გაანალიზება და ძველ ისტორიაზე დაყრდნობით ახალი კონტრზომების მიღება რამეთუ მიშა მხოლოდ საკნებით და მიშა მოვედით რომ არ წავა ეს ფაქტია, მას რომ უნდოდეს წასვლის უფლებას ზემოთჩამოთვლილი ჯგუფები და მისი ხასიათი არ მისცემს.

პ.ს იმედია ოდესმე ვისწავლი ჟურნალისტიკას და გრამატიკას:)ლათინური სენტენციები კი ვიცი მაგრამ არც მასეთი სნობი ვარ რომ გამოვიყენო.

*თუ რაა ქართული ირაციონალიზმი, ამაზე ვფიქრობ ჩემი აზრით ყველაფერი რაც ნებისმიერი შეხედვით არის რაციონალურ აზრს მოკლებული(ომის რუსეთთან, ბლოკადა, ანტიტერორისტული ოპერაცია ოსეთში, საწარმოების ძალით გაკოტრება და ტაკ დალეე) ნაბიჯები და რაც მოსწონს უმრავლესობას.

სტერეოტიპების ტყვეობაში

         ვინც მიცნობს იცის რომ კარგი მოდელი გოგოსავით ლამის მთელი ცხოვრება დიეტაზე ვარ, არა რათქმუნდა  ზდაროვი ტიპი ვარ  მაგრამ ნამდვილად არ ვარ ისეთი რომ მთელი ცხოვრება დიეტებში ვიყო. პრობლემა წონაში კი არ მაქვს რომელიც სადღაც 16-18 კგ მეტია ნორმაზე არამედ დამოკიდებულებაში, საერთოდ ჩვენთან ჩამოყალიბებული დამოკიდებულებაა პუტკუნა ხალხის მიმართ, როგორც წესი არსებობს სტერეოტიპი რომელიც გულისხმობს რომ  უნდა იყო დებილივით კეთილი, წყნარი, უბოროტო და რაც მთავარია  აუცილებლად ბუნჩულა რომელსაც უყვარს ლუდის სმა და მწვადის დანახვაზე სახე უბრწყინავს.

         ვერ წარმოიდგენთ,  რამდენჯერ მომშლია ნერვები როდესაც ასეთ სტერეოტიპს წავაწყდები, დავიწყოთ იმით რომ  სულაც  არ ვარ დებილივით კეთილი და მოსიყვარულე(სატრაბახო არ არის მაგრამ ფაქტია),არც უბოროტო ვარ , საერთოდ არ ვსვამ ლუდს და საჭმელებზეც არ ვგიჟდები.დღემდე მწარედ მახსენდება როდესაც ერთხელ უცნობ სუფრაზე ერთ ერთმა სუფრის წევრმა გადაწყვიტა ჩემი სადღეგრძელო დაელია,სადღეგრძელოში მე კი მადღეგრძელა არამედ ადღეგრძელა ჩემი სტერეოტიპი, წყნარი ბიჭი რომელიც წიგნებს კითხულობს, კეთილია და სიბოროტეს არ გააკეთებს,ფაქტიურად შკოლნიკი მსუქანი პროფესორი. კარგად მახსოვს მაშინ ვუთხარი რომ გეგინებინა სჯობდა თქო, მე ხომ არ ვარ ასეთი,მე ხომ 15 წლიდან ათეისტი ვარ, 16 წლიდან სოციალისტი და 23 წლიდან კომუნისტი(2012 წლის მდგომარეობით ისევ სოციალისტი) ,ყოველთვის ვიყავი ადამიანი რომელსაც არასოდეს ერიდებოდა მისი იდეების დეკლარირება, სადაც არ ვიყავი მუდამ დინების საწინააღმდეგოდ მივცურავდი, ეკონომისტმა რომლისათვის ქართული სტერეოტიპებით ბანშკი მუშაობა ლამის მესიანური შანსია შარშან ამ დროს თიბისი ბანკში არ წავედი ორჯერ მაღალი ხელფასზე სამუშაოდ,ვერ წარმომიდგენია მარქსისტმა როგორ უნდა გავცე სესხი როდესაც ვიცი თუ როგორ ატყუებს სისტემა ადამიანს.

                    სტერეოტიპებით მოაზროვნე ხალხს ვერ წარმოიდგენთ რამდენს წაუტეხია კისერი როდესაც ასე უფიქრიათ ჩემზე, ძალიან ბევრისთვის  ეს ცუდი სიუპრიზი აღმოჩენილა  მაგრამ  სულაც არ მინდა ეს ცუდი სიუპრიზი იყოს  , დაუჯერებელია მაგრამ კომპლექსი ჩამომიყალიბდა, მეშინია ვინმეს მიმართ სიყვარული გამოვხატო, იმიტომ რომ ამას აუცილებლად მე კი არა ჩემს გარეგნულ სტერეოტიპს მიაწერენ,ამიტომაც ვარ დიეტაზე და ამიტომაც ვცდილობ გავხდე. სულაც არ მინდა ვიყო კეთილი ბუნჩულა ბიჭი რომელსაც ვიღაც მოატყუებს და ისიც წყნარად ცრემლების ყლაპვით გადაყლაპავს ამას, იმიტომ კი არა რომ ასეთი ხალხი ცუდია უბრალოდ უბრალოდ ასეთი არ ვარ.

                სტერეოტიპები მხოლოდ გარენობაში არ არის, სტერეოტიპები საზოგადოებრივ მდგომარეობაშიც არის, მაგალითად რადგან სხვაზე მეტი წიგნი მაქვს წაკითხული და როკს ვუსმენ აუცილებლად ჩემი მიზანი რატომღაც უნდა იყოს მავანი გლეხების დაცინვა,რატომღაც უნდა მომწონდეს ვანო ჯავახიშვილის იუმორი და მთელი დღეები უნდა დავცინოდე ქალიშვილობის ინსტიტუტს,ან კიდევ აუცილებლად უნდა მომწონდეს ამერიკის მთავრობა და ვოცნებოდბე იმაზე რომ ამერიკის შტატი ვიყო, რუსებს ვაგინებდე და მჯეროდეს რომ ქართველევი ყველაზე უხეირო ერის ვართ. არ მესმის რატომ ვერ ხვდებიან რომ ეს სტერეოტიპი არაფრით აღემატება ტიპური გრუზინის თუ გურჯის სტერეოტიპს(გულისამრევი ტერმინებია).

               თანამედროვეა სიტუაციაა.ცოტა ხნის წინ ერთ ცნობილ ფორუმელთან შეხვედრის დროს ტრადიციულად გადავკოცნე და აღმოვაჩინე რომ თურმე გადაკოცნას არ იყო, ეს იყო შემთხვევა როდესაც არ გამიჩნდა ჩემი ტრადიციული პასუხის ანუ დაცინვის სურვილი იმიტომ რომ უბრალოდ ეს ნიშანია იმის რომ საქმე მთლად ნორმალურად არ არის. ადამიანების ერთმა ნაწილმა ორიგინალურობის ძიებაში უკვე მთლად დაიკარგნენ, როგორც ჩანს ჩვენთან უკვე ნელნელა ჩნდება პრობლემები რომლებზეც მარკუზე და სხვა ფრანკურტელები წერდნენ, ჩვენთან ერთგანზომილებიანი ადამიანი ყალიბდება, ადამიანი რომელიც იესემში სწავლობს, იცის ინგლისური, უსმენს როკს, არ მოსწონბს გუბაზი, არ მოსწონს ტრადიციები გიჟდება დაკომპელქსებულ ინტელექტუალებზე და მოსწონს რაღათქმაუნდა ლევან რამიშვილი. და ტაკ დალეე მაგრამ ამავდროულად ყველაზე იდეალური ფარია ყოვლად უხეირო ხელისუფლების.ხელისუფლების რომლებიც სწორედ მათზე დაყრდნობით ქმნის რეჟიმს რომელიც ყველაზე წარმოუდგენელად იდიტურია რაც კი ოდესმე არსებულა,ნუ ზვიადის რეჟიმის გამოკლებით.

100 დღის პოზიტიური შედეგები

მიტინგების 100 დღიან ეპოპეას ჰქონდა რამდენიმე დადებითი მომენტი, ამ შემთხვევაში მე იმაზე მეტად სუბიექტური ვიქნები ვიდრე ჩეულებრივ, იმიტომ რომ არსებული ხელისუფლების მოწინააღმდეგე ვარ.
ყველაზე მნიშვნელოვანი მომენტი ის არის რომ ხელისუფლება და ერთი ადამიანი არც ისეთი მაგარია როგორიც გვეგონა და თავადაც ეგონათ, მივყვეთ თავიდან

1. ხელისუფლებამ არმია დაკარგა.
რევოლუციის შემდეგ ქართული მორალურად და მატერიალურად დეგრადირებული არმია სავალალო დღეში იყო,ნებისმიერი ხვდებოდა რომ საჭირო იყო არმიის განახლება რადგან კავკასიაში ასეთი ბეჩავი არმიით არაფრის პოტენციალი არ გვქონდა,ეც გაიგო ჩვენმა ხელისუფლებამ და კაზაკების მისიების დახურვის შემდეგ მტკიცედ გადაწყვიტა რომ შეეძლო არმიის რეფორმირება .
უსწრაფესად დაიწყო პოტიომკინის ყაიდის არმიის მშენებლობა, გიგანტური თანხები(5-12 მილიარდ დოლარამდე) იქნა გამოყოფილი. არმიის მოდერნიზება როგორც ეს ჩვენს ხელისუფლებას შეეფერება ისე მიმდინარეობდა 24 საათიანი პიარით და 21-ე საუნეში შეძენილი მოდერნიზეული უძველესი რუსული T-55; ოფიცრებად დანიშნული არაპროფესიონალი კმარელებით და გიგანტური ატკატებით.
არმიაში ხელისუფლებამ სამი პიარ ილეთიდან(იხილე სამი აგურის თეორია) ორის გამოყენება დაიწყო.მართაც სჯეროდა არმიას რომ ყველაფერი კარგად არის(მაყუთი იხარჯება, ამერიკელები გვასწავლიან,და ტაკ დალეე) და მტერი კარიბჭესთანა არის. პროექტი მართლაც წარმატებული იყო ა არმია აქტიურ მონაწილეობას ღებულობდა ნოემბრის მოვლენების დროს აქციების დარბევაში მათ ხომ სჯეროდათ რომ მავანი ცდილობს დაანგრიოს ედემი და შემოიყვანოს მტერი. მაგრამ აგვისტოს ომმა ხელისუფლებას დააკარგვინა არმია, კარგად გამოჩნდა რომ ფული წყალში იყო გადაყრილი და მორალურად, ტექნიკურად და ყველანაირად დაჩლუნგებულმა მტერმა უპრობლემოდ მოუგო ზეთანამედროვე ქართულ არმიას,შემდეგ იყო შეცდომები რომლებმაც კიდევ უფრო გაარღმავა ანტაგონიზმი არმიასა და ხელისუფლებას შორის, ხელისუფლებას დაიწყო ჯარისკაცების დაპატიმრება და მათთვის არასასურველი ხალხის გამოყრა არმიიდან, ხოლო შემდეგ კი ყველაზე დიდი სტრატეგიული შეცდომა იქნა დაშვებული არმიაში სადაც სადღეგრძელოების ტყვეობაშია 98 პროცენტი მსახურების დაუწყეს საუბარი რომ ქართველები და არმია არაფრად ვარგა., შედეგად მუხროვანის კურიოზი და არმიაში სასწრაფოდ გადასროლილი ახალაია. არმია დღეს იკავებს იმ პოზიციას რაც უნდა ჰქონდეს ის რეალურად ნეიტრალურია და უფრო ოპოზიციისკენ გადაიხარა, ოპოზიციაში ხომ სადღეგრძელოები უფრო მეტად ფასობს.

2. ქართველი ხალხი უფრო რადიკალურია ვიდრე ოპოზიცია.
ის რომ ქართველები უფრო რადიკალურები იყვნენ ვიდრე ოპოზიციის წარმომადგენლები ამაზე უკვე ძალიან დიდი ხანია მიდის საუბარი სხვადასხვა უწყებებში თუ მასმედიაში, სწორედ ამიტომ იყო რომ გრანდიოზული მიტინგების შემდეგ მუხტი მალე ეცემოდა და თუ ერთ დღეს 60 ათასი გამოდიოდა მეორე დღეს უკვე 2 ათასი კაციც კი სანატრელი იყო. ამ მოვლენის ახსნას როგორც ხდება ხოლმე რაღაც მარაზმებით ცდილობდნენ დაწყებული დროშების არასაკმარისი რაოდენობით და დამთავრებული ცუდი ოპოზიციით მაგრამ დღეს უკვე ქართველების ფსიქოტიპზე დაკვირვებით შეიძლება სწორი დაკვნების გაკეთება.
ვაღიაროთ ჩვენ არ გვიყვარს ჩმორები,არ ვცემთ პატივს იმ ხალხს ვისაც მთელი აპრილი ცემდა ხელისუფლება მაგრამ როდესაც ვნახეთ თუ როგორ ცემეს ოპოზიციის მოხმრეებმა ხელისუფლების წარმომადგნენლები ყველას გვესიამოვნა, თუნდა ეს ერთეულოვანი შემთხვევა იყო.
7 ნოემბერს გგონიათ იქ ხალხი იმიტომ გავიდა რომ უსამართლობა, მანამდეც ხომ ხედავდა უსამართლობას რატომ არ გადიოდა??? იმიტომ რომ ჩვენ უსამართლობა კი არ გვაღელვებს არამედ უბრალოდ არ გვიყვარს მხოლოდ ჩაგრულები,ჩვენ მოგვწონს ვაჟკაცი ჩაგრულები, გალიაში ჩასმული ბულბულები, ხალხი ვისაც მოექცნენ უსამართლოდ მაგრამ ამ ადამიანმა მისი საქციელით თავი არ დაუხარა. განა ამიტომ არ მოგვწონდა უთანასწორო ბრძოლაში იყვნენ ჩაბმული ქურდები,მათ ხომ მითურ მონსტრ არ დაუხარეს თავი. ამიტომაც როდესაც დავინახეთ თუ როგორც სცემდა ხელკეტიანი ჯარისკაცი ჩვენნაირს და ის ცდილობდა ეპასუხა იმ წუთას მოგვინდა გარეთ გასვლა,მოგვინდ ჩვენს გვესროლა ქვა. ჩვენ ხომ მანამდე მხოლოდ გალახულებს ვნახულობდით ტელევიზორში რომლებიც საჩვენებლად გვეცოდებოდა მაგრამ შინაგან გვქონდა იმის შეგრძნება რომ ესენი თუ თავს ვერ იცავენ მაშინ რა ჩემი რა პრობლემაა.
9 აპრილის მოვლენებმა ოპოზიციის ლიდერებს არაცნობიერად უჩვენა რომ საჭიროა მცირე შეტაკებები და მუხტი არ დავარდება ამიტომაც მიმდინარეობს მუდმივი გართულება სიტუაციის. ოპოზიციამ ისწავლა მუხტის მართვა რაც უდაოდ დადებითი მოვლენაა.

3. ეკლესია არ არის პოლიტიკური სუბიექტი.
როგორც იქნა მიხვდა ჩვენი პოლიტ ოპოზიცია რომ ეკლესია არ არის პოლიტიკური სუბიექტი და მისგან არ უნდა ელოდოს გადამწყვეტ მხარდაჭერას, ილუზია რომ ილია მეორე გამოვა და დატუქსავს რომელიმე მხარეს გამოკვეთილად როგორც იქნა გაქრა, მოსწონს თუ არა მავანს ეკლესია ყოველთვის იყო და იქნება პროსახელისუფლებო, თუნდაც იმ ტოიოტა ლანდ კრუიზერების ხარჯზე რომლების იმ ბედნიერ ნოემბერში მიიღეს. ეს აღმოჩენა ხელს შეუწყობს მავანს უაზრო ილუზიებიდან განთავსუფლდეს და 70 ათასი კაცი არ აბოდიალოს სამებამდე.

ეს არის სამი ძირითადი პოზიტივი რაც დავინახე. ნეგატივს რაც შეეხება ის გაცილებით მეტია და მაგაზე შემდეგ თემაში.

პროტესტი!!! მარშუტკის საიდუმლო აკუმულატორში დამარხული თავისუფლება

პირველი, რაც თავში მოგივა მარშუტკის მძღოლის გაგონებაზე ადამიანს, მსუქანი, მაისურზე ბაჟე ჩამოწვეთილი, წვერებიანი ანზორაა სავარაუდოდ .ზესტაფონიდან,ყავს 4 შვილი და 24 იდან 11 საათი მოძრაობს თბილისის ირგვლივ.
ყოველთვის, როდესაც ვმგზავრობდი ტრანსპორტით, მიჩნდებოდა საშინელი პროტესტის გრძნობა, გაუგებარი და საშინელი. ასახსნელად კამიუს, სარტრს, და ბორხესს მივმართე .მათგან პასუხი ვერ მოვისმინე, თუ რატომ მიჩნდებოდა პროტესტი. ჩავფიქრდებოდი და ვფიქრობდი. ერთხელაც მივხდი ჭეშმარიტებას, ასეთმა ადამიანებმა დაღუპა იდეა, ის იდეა რასაც თავისუფლება ქვია. ასე ნანატრი, ასე სასურველი. იდეა ,რომელიც ვარდის ეკლებით შემოვიტანეთ ქვეყნის მთავარ შენობაში.როგორc იქნა გავარკვიე ვინ იბრძვის იმ სიდიადის გასანადგურებლად, ამისთვის მრავალი უძილო ღამე და ჩემს ალტერ ეგოსთნ მძიმე შეტაკება დამჭირდა.და აი ,ის მივხდი….მარშუტკის მძღოლები!!! აი ვინ ებრძვის ჩვენს თავისუფალ სულs. სინამდვილეში ეს ხალხი მართმადიდებლობას ამოფარებული გადასართავი კოლოფის სიმართლის და პროგრესის სამარეები არიან ვაანალიზებ ამ ყველაფერს და გულიდან ძალიან დიდი ტვირთი მეხსნება… ამის მისახვედრად სხვას მთელი ეპოქა სჭირდება მე მხოლოდ ორი წელი მეყო, სიხარულისგან მინდა გავიდე გარეთ და ვიყვირო ხმამაღლა, ყველას გასაგონად,მე მივხდი…მივხვდი, გაიგეთ ხალხო, მე უკვე ვიცი ვინ არის ის რის გამოც ვერ ავაშენეთ ედემი დედამიწაზე, ვიმეორებ სამჯერ და დემოკრატიული სვლით ვაგრძელებ მოძრაობას ყველაზე ლიტერატურული პროსპექტის ორღობეში.
ფიქრები არ მასვენებს, ეს ოფლიანი დემონი არის ის ძალა ვის წინააღმდეგაც ბრძოლა უკვე კურთხეულია, რით შეუძლია უბრალოდ მოკვდავს შეებრძოლოს მარშუტკის მძღოლს???მის ინტელექტს, უძირო ძლიერებას??? რა ძალას შეუძლია შეაჩეროს ეს მონსტრი??? ჩვენი ბრძოლა სამართლიანია და ამიტომ ჩვენ გავიმარჯვებთ…

პირველი და ისევ პირველი ,პათოსი რომელიც ამ ტექსტში კეკლუცად იმალება და არ გვაძლევს ფანტაზიის გასაქანს პირველად დამაბნეველი, შოკური მცირე პრესის ეფექტში ამოყოფს სადღაც ქვემოთ ჭეშმარიტი აბრაჰამი თავს თვალს ჩაგიკრავს და ავტორის სიყვარულზე მოგიყვება

p.s 😀 ეს ყველაფერი მარტივად და გასაგებად დაიწერა… იმისათვის რომ კიდევ ერთხელ გაგვიგონ…. ეს დაიწერა იმისათვის რომ წაიკითხონ და არა იმისათვის რომ ვიგაც ფორუმელმა დამპალი ტონიმ დაწერილს სანთელი დაუნთოს და გამოქლიავებული სიფათით სხვა სიუჟეტის კომენტარი იქვე ჩემს ქვემოთ მიაწეროს რბილად გაქანებული კმაყოფილი სახით ისევ დაელოდოს ჩემს შეფასებას მის კომენტარზე რათქმაუნდა გენიალური სიტყვებით…. რა ჭკვიანი ხარ 🙂 არა ეს არ არის ჩვენი მიზანი

ავტორები: ჩეგესტო და ნიკუშა მარქსი

მღვდელი, პარტიზანი, მარქსისტი

პირველად კათოლიკე მღვდლებზე რომლებიც რევოლუციის სახელით იბრძვიან რამდენიმე წლის წინ გავიგე, არ მჯეროდა რომ შეიძლებოდა არსებულიყო ხალხი რომლების არ იქცეოდნენ ისე როგორც ქათველი მღვდლების საკმაო ნაწილი ანუ ზრუნავდნენ მხოლოდ საკუთარ მუცელზე, ძალიან მინდოდა გამეგო თუ რას შეეძლო ასე ემოქმედა მღვდელზე რათა ხელში იარაღი აეღო და უსამართლობასტან ბრძოლისთვის გადაედო თავი, მით უმეტეს ჩვენთან ხომ სამწუხაროდ იმდენად მცირე გამონაკლისებია ქართველი ანაფორიანები რომლებიც ღვთის საქმეს უანგაროდ რომ ემსახურებიან რომ ეს ხალხი ყველამ ლამის ზეპირად იცის, სწორედ ამიტომ უკვე ტენდენციაა მთელი ინტერნეტ სივრცის პროგრესისტები და ინტელექტის მორევში ჩაძირულები ებრძვიან სამღვდელოებას,სიბნელესთან ბრძოლა აუცილებელია მაგრამ მგონია რომ ყველაზე კარგი საბრძოლო იარაღი არის მაგალითი, მანუელ პერეს მარტინესის სახელი ბევრს არაფერს გვეუბნება მაგრამ ეს არის ადამიანი რომელმაც უსამართლობასთან საბრძოლველად უკიდურესი ნაბიჯი გადადგა და იარაღი აიღო ხელში და უზრუნველყო მთელი თაობებისთვის სიმამაცის და სამართლიანობის სიმბოლოდ ქცეულიყო. მართალია ეს ადამიანი არაკეთილგანწყობილი ამერიკული პრესის წყალობით ტერორისტად იქცა მაგრამ ამას არ აქვს არსებითი მნიშვნელობა

11 წლის წინ 1998 წლის 14 თებერვალს დიდხიანი ავამდყოფობის შედეგად გარდაიცვალა კოლუმბიაში სიდიდით ნომერ მეორე პარტიზანული არმიის კამილისტური ალიანსის-ნაციონალური განტავისუფლების არმიის(UELN) ხელმძღანელი მანუელ პერეს მარტინესი.
ის დაიბადა ესპანეთში ღარიბი ესპანელი ფერმერის ოჯახში, მანუელის მამა ახალგაზრდობაში როგორც ღრმად მორწმუნე ადამიანი კომუნისტური საფრთხის შესაჩერებლად ფრანკისტების მხარე ბრძოლობდა, ომის დასრულების შემდგე ოჯახმა პატარა მანუელი საეკლესიო სკოლაში შეიყვანა რადგანაც ეს ერთადერთი არსებული გზა იყო ღარიბი ოჯახისთვის უზრუნველყოთ შვილისთვის განათლების მიცემა, მანუელი ბავშობიდან გამოირჩეოდა მეამბოხე სულით და ამიტომ მღვდელის წოდების მიღებამდე მანუელი და მისი ორი მეგობარი დომინგო ლაინი და ანტონიო ხიმენესი მიემგაზვრებიან საფრანგეთში რათა საკუთარი თვალით ენახათ და ეგრძნოთ ის თუ როგორ ცხოვრობს სხვადასხვა ქვეYნიდან ჩამოსული ემიგრანტები, მოგზაურობის დროს მანუელმა პირველად აგმოაჩინა რომ რომ ტრადიციული შეხედულებები რწმენაზე უკვე ვერ პასუხობს ჩვეულებრივი ხალხის მოთხოვნებს, “რა შეიძლება მოგვცეს მესამ კვირა დღეს თუ მუშების სამუშაო ბარაკებში ყოველდღიური ცხოვრება ატმაგი ჟვარცმაა,” იხსენებდა მოგვიანებით პერესი, ალბათ იმ პერიოდში აღმოაჩინა პერესმა და მისმა მეგობრებმა რომ თანამედროვე მორალი ზედმეტად აბსტაქტულ ღირებულად ცეულიყო, ის დამოკიდებული იყო იმაზე თუ რომელ კლასს მიეკუთვნებოდა ადამიანი, არსებობდა ბურჟუაზიის მორალი და მუშათა კლასის მორალი. ამ აღმოჩენამ არამარტო მანუელის არამედ მრავალი მისი თანამოაზრის ბედი განსაზღვრა მრავალი წლის განმავლობაში.
1966 წელს რომის პაპმა პიუს VI დალოცა 70 მდე სასულიერო სემინარიის აღზრდილი რათა მათ მისიონერული მუშაობა გაეგრძელებინატ სამხრეთ ამერიკაში, მისიონერული სამუშაობ აქტუალური იყო იმის გამო რომ სულ მეტად სამწუხარო ინფორმაციები მოდიოდა, კათოლიკე მღვდელი კამილო რევოლიცური მოძრაობას ეუერტდა, ამ ფაქტმა ტრადიციულ კატოლიკურ ლათინურ ამერიკაში დიდი რეზონანსი გამოიწვია, ხუმრობა არი იყო კატოლიკე მღვდელი ათეისტების პრეროგატივად მიჩნეულ სოციალისტურ მოძრაობაში ჩაება, Gაჩნდა შანსი გაერთიანების ორი ყველაზე გავლენიანი ძალის რომელის ლათინურ ამერიკაში არსებობს რევოლურიცური მოძროაბის და კათოლიკური ეკლესიის, მაგრამ პადრეს ოცნებას რევოლუციის მოწყობის შესახებ აღსრულება არ ეწერა 1968 წლის თებერვალში ის გმირული სიკვდილით დაიღუპა სამთავრობო ჯარებთან ორთაბრძოლის დროს.
რომის პაპის მიერ შერჩეულ მისიონერებში ჩვენი გმირიც იყო რომელიც თავდაპირველად ჰაიტში გაანაწილეს, ჩასვლის პირველი დღეებიდან მანუელი და მისი მეგობრები ტრადიციული ეკლესიისადნ დამოუკიდებელ თამაშს იწყებენ, იმდროინდელი ეკლესია სიღარიბის, გაუნათლებლობის და უსამართლობის გამამართლებელ იარაღად ქცეულიყო, ამას კი ვერვ ერთი მეამბოხე ვერ მოითმენდა , ბუნებრივია ასეთი თვითნებობის მოთმენა არ შეეძლო ეკლესიას და ახალგზარდები იძულებით გამოყარეს ჰაიტიდან, სწორედ ამ პერიოდში ეპისკოპოსმა ხერარდო ვალენსია კანომ კარტახენაში პროგრესული ჯგუფი “გოლკონდა” ჩამოაყალიბეს, ახალგაზრდები არც დაფიქრებულან ისე ჩავიდნენ კოლუმბიაში და შეუერთდნენ დაჯგუფებას, მალე ჯგუფს მოუწია მთელი თავისი ძალების მობილიზირება ყველაზე გაჩირვებული ფენის მხარდასაჩერად, კარტახენის მთავრობამ გადაწყიტა ქალაქის გარეუბნის დანგრევა და მის ადგილას აეროპორტის გაფართოება, თან ისე რომ ადგილობრივ მოსახლოებას სანაცვლოდ არაფერ შესთავაზე, მანუელმა და სხვევმა ხმა აღიაღლეს და მოკლე დროში მოახერხეს მოსახლეობის დარაზმვა და ბარიკადების აღმართვა, შეშინებულმა ქალაქის მერიამ თავისი გადაწყვეტილება გააუქმა და მოსახლეოასთამ მოლაპარაკებებზე წავიდა, მაგრამ ცოტა ხნის შემდეგ მეამბოხე ანაფორიანების ქვეყნიდან დეპორტაცია მოახდინეს.
დეპორტაციის შემდეგ მანუელი კუბაში ჩადის სადაც სამხედრო მომზადებას გადის და უკან კოლუმბიაში ბრუნდება უკვე როგორც პარტიზანი, ამ პერიოდში კოლუმბიაში ფეხ იკიდებდა სხვადასხვა პარტიზანული მოძრაობები რომლებშიც ცხოვრება როგორც წესი ძალიან მძიმე და აუტანელი იყო, ერთ ერტი სამხედრო ოპერაციის შემდეგ მანუელი და რამდენიმე მისი თანამოაზრე აკრიტიკებენ მათი რაზმის ხელმძღვანელს და ამის შემდეგ გაბრაზებული ლიდერი მათ ენკავედეს სტილში დააპატიმრებს და ყველანაირ სისაძაგლეს დააბრალებს, მხოლოდ ავორიტეტული კუბელი რევოლუციონერების ჩარევამ გადაარჩინა ახალგაზრდები სკივდილს. მაგრამ სასჯელი არანაკლებ მძიმე იყო მათ მოძრაობის დატოვება მოუხდათ, მაგრამ მალევე იმავე საველე მეტაურმა უკან დააბრუნა ისინი.
იმ პერიოდის პარტიზანულ მოძრაობაში შეინიშნებოდა იდეური სტაგნაცია, უმრავლესობა მუშათა კლასის იმედზე რჩებოდა მაგრამ კოლიმბიაში სადაც მუშათა კლასი უბრალოდ არ არსებობს, მანუელის აზრით წამრათველი ძალა გლეხები უნდა ყოფილიყვნენ სწორედ ამიტომ მოითხოვდა პადრე გლეხებთან აქტიურ მUშაობას, მოძრაობაში ამ იდეას ბევრი მხარდამჭერო არ გამოუჩნდა კამათი Xშირად მიმდინარეობდა ,ყველაფერი 1971 წელს შეიცვალა როდესაც პარტიზანული რაზმი მთვარობის შენაერთმა ალყაში მოაქცია და თიტქმის მთლიანად გაანადგურა, მანუელი ორი თვის განმავლობაში ჯუნგლებში იმალებოდა და როგორც თავად შემდეგ იხსენებს ერთ ერთ ინტერვიუში შწორედ მაშინ დაკარგა რწმენა ყოვლის შემძლე ღმერთის და მისთვის ღმერთად ხალხი გადაიქცა.
დამარცხების შემდეგ მოძრაობაში ღრმა პოლიტიკური კრიზისი გაჩნდა, მოძრაობის ლიდერმა ფერნანდო ვასკესმა დამარცხების მიზეზად განტევების ვაცის ძებნა დაიწყო და მალე იპოვა სამი საველე მეთაურის სახით რომლებიც მისი მომხრეებით დაკომპლექტებული ტრიბუნალის მეშვეობით დახვრიტა, ეს იყო უკანასკნელი წვეთი, მოზროაობა ფაქტიურად ორად გაიყო მალე ვასვესი კუბაში წავიდა სამკურნალოდ, მალე ის გადაყენებული იქნა ხელმძვანელობიდან, მის ტავზე ორგანიზება აიღეს მანუელ პერესმა და ნიკოლას ბაუტისტამ, მათ რეფორმირება მოახდინეს მოძრაობის აღდგენილი იქნა კოლექტირუი მათველობის სისტემა, გადადგეს უპრეცედენტო ნაბიჯი და აღიარეს რომ რამდენიმე საჩვენებელი დასჯა იყო შეცდომა, სწორედ ამის შემდეგ პერესმა ჩამოაყალიბა სამი პრინციპი: საჭიროა რევოლუციის ჰუმანიზაცია ეს ხშირად შეუძლბელია მაგრამ ეს უნდა იყოს ჩვენი იდეალი, მეორე საჯარო კრიტიკა საკუთარი შეცდომების არის საშუალება იმისთვის რომ მოხდეს შეცდომების გამოსწორება და არის ალბათობა იმის რომ მსგავსი შეცდომები აღარ იქნეს დაშვებული.მესამე თითოეულ ადამიანს აქვს საკუთარი პირადი ღირებულებები და საჭიროა ბალანსის მოძებნა პირად საჭიროებას და მოძროაბის საჭიროებებს შორის.
მანუელ პერესმა დიდი როლი შეითანა მარქსიზმის და ქრისტიანობის დაახლოების საკითხში, მისი განსაზღვრებით რევოლუციის დროს არ გვაქვს ფუფუნება რომ მარქსისტები და ქრისტიანები ერთმანეტისგან გავყოთ.
მას მიაჩნდა რომ რეალური დემოკრატიის ასაშენებლად საჭიროა არა ლოდინი სოციალისტური რევოლუციის არამედ მოქმედება, ლოკალურად თუნდაც პატარა რევოლუციურ არმიაშიც შესაძლებელია ისეთი სისტემის გაკეთება რომ პატარა აგურს დადებს დიდ გზაზე, სწორედ მისი იდეა იყო მუნიციპალური დემორკატიის შექმნა რომელსაც ახორციელებნ ფარკის და კალინისტური ფორმირებები მათ მიერ კოტროლირებად ტერიტორიებზე.
მანუელ პერესი მარტინესი ბე ჰეპატიტის დიაგნოზით 1998 წლის 14 თებერვალს წმინდა ვალენტინის დღეს გარდაიცვალა მიუხედავად იმისა რომ მან ვერ შეძლო მოეხდინა რევოლუცია მისი ცხოვრების გზა არის ნიმუში იმის თუ როგორ შეუძლია ადამიანს უარი ტქვას კონფორტზე და პირად კეთილდღეობაზე დიდი იდეალებისთვის.

სამი აგური რომელზეც დგას ქართული მიშიზმი

პირველ რიგში ერთი პატარა დეტალი უნდა დავაზუსტო ქართული მიშიზმი არ არის რაღაც წმინდა ქართული ფენომენი, ეს იყო და ალბათ გაისადაც იქნება მსოფლიო ისტორიის შემადგენელი ნაწილი.უბრალოდ ჩვენ გვაქვს ბედნიერება და ამ ბედნიერების მონაწილენი ვართ. მაგრამ ახლა ამაზე ლაპარაკას არ ვაპირებ სხვა დროს ეს.
ამ დღეებში რატომღაც ტელევიზორის ყურების დროს გამიჩნდა სურვილი მომეხდინა სისტემატიზირება იმის თუ რა აბოლებდა ჩვენს ხალხს, გუშინ კი კი ჩეგესთან საუბრის დროს ჩვენდა უნებურად დაიბადა იმ სამი აგურის თეორია რომელზეც დგას მთელი ჩვენი “ნაცისტური” პიარი.
შეიძლება უფრო მეტია მაგრამ გამარტივებისთვის სამი ძირითადი აგური რომლითაც რომლითაც გვაბოლებენ:

1. ყვეალაფერი კარგად არის.
ეს თეზისი არ არის ახალი, ამას სხვადასხვა დროს მრავალი დიქტატურა თუ პატარა კაცუნა მიმართავდა, ნუ სახელიდან გამომდინარე ცხადია თუ რაზეა ეს თეორემა, ჩვენი ხელისუფლება ჯიუტად ცდილობს ყველა დაარწმუნოს რომ ყველაფერი კარგად არის და მხოლოდ ერთეული დაუნახავები ცდილობენ ამ მიწიერი სამოთხის დანგრევას. განა არ ჩამოიშალა იაპონია??? სომხეთი??? და სხვა მრავალი სახელმწიფო??? განა ჩვენს ქვეყანაში კრიზისის მიუხედავად მავანი ეგვიპტელი შაჰიდი არ ცდილობს ორი მილიარდი დოლარის ინვესტირება მოახდინოს??? ნუ რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს ეს აგური ბევრს აქვს დაცემული თავზე , ეს მანკიერი იდეა ხიბლავს ხალხს, ალბათ იმიტომ რომ ჩვენთვის მონარქის და შემდეგ კომუნისტების გამო ხელისუფლების მხარდაჭერის სურვილი უსაზღვროა. ეს ხალხი არც ისე ცოტაა და როგორც წესი ნებისმიერი ხელისუფლებისთვის დიდი ძალაა..

2.მტერი კარიბჭესთან არის
საქართველოში ისეთივე წარმატებით მოქმედებს როგორც მაგალითად ნეპალში, სადაც მთელი მოსახლეობის მუდმივი დარაზმვა მიმდინარეობს მეზობელი ინდოეთის საწინააღმდეგოდ რომელიც დღე დღეზე შემოიჭრება და დაამხობს სახალხო მაოისტურ ხელსუფლებას, აღადგენს მონარქიას, ჩვენ საწყალი ნეპალებისგან განსხვავებით ჩვენი ინდოეთი გვყავს: დიადი და ჟანგმორეული რუსეთი რომელიც უკვე როგორც ყველამ ვიცით დაშლილია, ქვეყანა რომელსაც ჯარი არაფრად უვარგა, არაყისგან გამობრუებულია მაგრამ მაინც ცინიკურად გვჩაგრავს ხოლმე, მიუხედავად იმისა რომ რუსეთი ომში დამარცხდა რატომღაც ჩვენი ტერიტორიები დაიკარგა. საფრთხის რეალურობის მიუხედავად ხელისუფლება იყენებს ნიღაბჩამოხეულ რუსეთს საკუთარი სკამის გადასარჩენად საკმაოდ წარმატებითაც, ალბათ იმიტომ რომ ჩვენთან ძალიან ბევრია სუფრისტია, მტრის არსებობა დიდი მოტივატორია,ხომ წარმოგიდგენია რა მაგარია სუფრაზე რომ ხარ და საქართველოს სადღეგრძელოს დროს წამოდგები და აცრემლებული დალევ საქართველოს და სუფრაზევე დადებ პირობას რომ მტერს ყელში დაეტაკები. თან კიდევ ფაქტია დღეს რუსული საფრთხის პედალირება აძლევს საშუალებას ხელისუფლებას მუდმივად მოახდინოს საზოგადოების რაღაც ნაწილისვის ილუზიის შექმნა რომ ისინი ერთი დიდი ანტირუსული ჯგუფის წევრები არიან.

3. ქართველები არაფრად ვარგივართ.
ეს ტეორია როგორც წესი მოქმედებს ხოლმე იმ ხალხზე ვისაც ზემოთ მოყვანილი ორი თეორიაზე ეცინება და იწყებს ფიქრს იმაზე თუ რატომ არის პრობლემები საზოგადოებაში, თუ რატომ ვერ შედგა ჩვენი სახელმწიფო, სწორედ აქ ქართული ტელევიზიები და სხვა საშუალებები იწყებენ ზემოქმედებად და თეორიის გავრცობას რომელსაც მხოლოდ ერთი ქვეტექსტი აქვს, ქართველები არაფრად ვარგივართ, მიშა ვინ აირჩია??? ქარტველმა ხალხმა არა??? ვინ არის უვარგისი??? სწორია, აი მაგალითად ერორმა გაუშვა სიუჯეტი რომელშიც აღწერილი იყო ყვარელში ღამის კლუბის გახსნაზე მოსახლეობის რეაქცია, რომელიც რატომღაც თურმე იყო იყო მოულოდნელი, თითქოს ყვარელში პოლ ოკენფოლდის სამშობლოში ღამის კლუბზე სხვა რეაქცია ექნებოდათ. სიუჯეტის ქვეტექსტი დაახლოებით ასეთი იყო ამათ უნდათ ევროპაში??? სასტავს ღამის კლუბი არ უნდათ და ამათ რომ ნახავენ ევროპელები ხომ დაგვცინებენ, მოკლედ ქართველები არაფრად ვარგივართ რა…ამ თეორიას არ ჰყავს ბევრი მომხრე მაგრამ ვინც ჰყავს საკმარისია, ეს არის ახალგაზრობა, ასევე ის ხალხი ვინს ევროპაში და ამერიკაში ისწავლა, ნუ საკუთარი გამორჩეულობის დაფიქსირებისთვის რა არის საჭირო??? ხაზის გასმა რომ ჩვენ მაგარი ბანზები ვართ და ევროპაში ძალიან მაგარი პონტია. ეროვნული მაზოხისტები(დიდი მადლობა ამ ტერმინისთვის ფორუმს) და რატქმაუნდა ქართული კონტრკულურა, აუ ქართული კონტრკულუტრა უეჭველი უნიკალური მოვლენაა, ერთადერტია ალბათ მსოფლიოში რომელიც ხელისუფლების მომხრეა:) წარმომიდგენია ვიეტნამის ომის მომხრე ამერიკელი მომღერლები რომ მოაწყობდნენ ხელიხელჩაკიდებულები მარშს.

ასეთია მოკლე მონახაზი, მეცნიერული ტერმინების და პრეტენზიების გარეშე ჩამოყალიბებული. იმედს ვიტოვებ რომ რეალურობის შეგრძნება ყველას არ აქვს დაკარგული და შეძლებენ დააიძვრინონ თავი მატრიციდან.

nikusha_marx
Chegesto

მე ამაყი ვარ

ეს ჩემი მეგობრის ანათემის პატარა ჩანახატია, იმედია თქვენც მოგეწონებათ.

—————-მე ამაყი ვარ————-

დერეფანში შეგვიშვეს. დერეფანიც არ ერქვა, ორი კარები გადიოდა ერთმანეთის საპირისპირო მხარეს.Aარავის უთქვამს რომელში უნდა შევსულიყავით “ყველაფერს ჩვენ ხომ არ გიკარნახებთ”, ზედ გაკეთებული წარწერების მიხედვით თვითონ უნდა გაგვერკვია. “ვეხმარებით მათხოვრებს, ამბიციურ ნაბიჭვრებს, უძლურებს, უსინდისოებს და არაკაცებს.”
ჰმ, ზუსტად საჩვენო კარებია.
მისაღები სავსე იყო ხალხით. წვრილი მოხელეები, ცხოვრებაში უმნიშვნელო კაცუნები, თავს ბატონ-პატრონად გრძნობდნენ. ერთი გაღიმებით აგვარებდნენ ჩვენისთანებისთვის სასიცოცხლოდ ქცეულ პრობლემებს, რომლებსაც ამ კარს მიღმა კი არა, შენობის მიღმაც ვერ წყვეტდნენ, თუმცა თვალის მოტყუებისთვის გამოდგება. გარეგნული ეფექტებით მოგვამარაგებენ, ყველაფერს მწვანე ფერში გადავღებავთ, თვალებზე გადავუსმევთ, ბუნებას შეეზრდებიან, ისე რომ კოსმოსიდან გადაღებულ სურათებში ბუჩქებს უფრო დაემსგავსებიან ვიდრე ადამიანებს, ან კიდევ უკეთესი _ ბუჩქებში შემალულ ადამიანებს. გაქცევის კი არა და (გაქცევა რა საკადრისია) ტაქტიკური გადაჯგუფებისას გამოგვადგება. ქართველები არასოდეს გარბიან! “როდესაც ისტორიას, თუნდაც მცდარად გაგებულს და არასწორად ინტერპრეტირებულს, სწავლობენ, ცდილობენ ისეთები იყვნენ, როგორადაც თავი წარმოუდგენიათ _ ყველა დროის ყველაზე მამაცები, ჭკვიანები, ლმობიერები. ამ მეთოდმა თითქოს უნდა გაამართლოს. იდეალს ბაძავ, მაგრამ მოჩვენებითია მიბაძვა, როცა საჭიროა სწორედ მაშინ ვერ ვიყენებთ, ექსტრემალურ ვითარებაში ბუნებრივ ინსტიქტს ვემორჩილებით ანუ ვხდებით ისეთები, როგორებიც სინამდვილეში ვართ _ საშუალო შეძლების და ნიჭის (ალბათ ზუსტად ისეთები როგორებიც ჩვენი წინაპრები იყვნენ), აქა-იქ ბედნიერი გამონაკლისებით და საკუთარ თავზე გადაჭარბებული შეხედულების გამო ამ საშუალოსაც ვაუფასურებთ. დრო კი მიდის. პრობლემები გროვდება, საიდან თავის დაღწევასაც ისევ გაიდეალებაში ვეძებთ. უფრო რთულდება სინამდვილისათვის თვალის გასწორება და სწორ გზაზე დაყენების ნებისმიერი მცდელობა დასაწყისშივე იღუპება.” (უცნობი ავტორი) ძალიან კარგი, ისწავლოს ხალხმა ასეთი ისტორია, რადგან მცდარია, მალე ეგეც აიკრძალება. ისტორია საერთოდ აღარ დაგვჭირდება. ეხლა 50-200 წლის ისტორიის მქონე ორგანიზაციები ფასობენ და ისიც არა თავისი ისტორიის გამო. მათ რაც მეტად შევტენით თვალებში ჩვენ 2000 თუ 3000 წლოვან წარსულს, მით მალე შეგვტენიან მას ერთ ადგილას. დროს ვუწყობთ ფეხს, დრო კი ოთახისკენ, ან ერთის ან მეორისკენ მიგვითითებს. ჩვენც ვემორჩილებით, მეტი რა ვქნათ?
უკანასკნელად ვავლებთ თვალს ერთმანეთს. ნამდვილად შესაფერისი გამომეტყველება გვაქვს აწებებული. ზომიერად დამწუხრებული, თვალებში ჩაგუბებული სიმკაცრით და ამაღლებული განწყობით ველოდებოდით შეხვედრას, იმედი ჩვენთვის უკანასკნელი თავშესაფარია, მოძრავი თავშესაფარი, ტანზე მჭიდროდ მორგებული გამოუვალ სიტუაციაშიც არ გვტოვებს, შიგნით შევიყუჟებით და თითის დაქნევას დაველოდებით.
ზეიმი ატრიბუტიკის გარეშე, თუნდაც კოსმეტიკისა და თეთრი საცვლებისგან აწყობილის, ელფერს დაკარგავდა. მისაღებში გაშლილი დროშების ფრიალით შევედით (როგორც ერთ დროს იერუსალიმში), თავაზიანად გაგავატარეს. კაცი თავის მსგავსს ყოველთვის ცნობს, თავისნაირს და უფრო აღმატებულს. ტაშის ხმა და შეძახილებიც გაისმა. ბედნიერი სახეებით ხალხის თავს ზემოთ ვიყურებოდით და წინ მივდიოდით. ჩვენ გვესალმებოდნენ . . .
შეშვებისთვის ერთადერთი პირობა იყო, უნდა დაგეკმაყოფილებინა აბრაზე წარწერილი თუნდაც ერთი მოთხოვნა და თუნდაც სანახევროდ. სულ მცირე საფუძველიც კი საკმარისი ეგონათ დანარჩენი თვითონ იცოდნენ, შეღებვა-აშენება, რეკონსტრუქცია. ერთ-ერთმა მოიფიქრა, აბრა ჩამოხსნა, მკერდზე ჩამოიკიდა და ისე გაგვიძღვა. რომელიმეს კი არა ყველას ვაკმაყოფილებთ, კიდევ იმათ რომლებიც გაიფიქრეთ და აღარ დაწერეთ (დერეფანში წესიერი ხალხიც მოძრაობს), კიდევ იმათ აზრადაც რომ არ გაგივლიათ. შემოგვიშვით და ყველაფერს გაჩვენებთ. გაშლილი დროშებით შევედით მათხოვრები, ამბიციური ნაბიჭვრები, უძლურები, უსინდისოები და არაკაცები, ოფლში ამოსვრილ საცვლებს დროშებად ვასაღებდით, ზედ წითელი ზოლები გამოგვყავდა, სადღაც ვიღაცეები კი ნამდვილ დროშებს სისხლში სვრიდნენ. დროშების პატივისცემა დაივიწყა ხალხმა, ისეთ ადგილზე მაინც დაამაგრე სადაც სისხლი არ მიეცხება, სადაც დაგლეჯილი სხეულები არ ეყრება და სუდარის ნაცვლად ზედ არ წააფარებენ, შერჩენილ სახეს გამოხარშვითაც ვეღარ გააცლი, საუკუნეები დარჩები ლაქები, შემდეგ დნმ-ს ანალიზიც სადავო გახდება. იქნებ ყალბია, იქნებ სხვა პერიოდისაა, ზედ უამრავი ნარჩენით, კვამლისა და დენთისგან შეტუსული, ჩვენთვის მაინც წმინდაა. თაყვანისცემის ღირსი ობიექტების ნამდვილი არსი მათ გარეგნულ სიწმინდე-სიბინძურეში სულაც არ გამოიხატება.
კარგი და ტკბილი ცხოვრების სუნად ვყარდით. ასეთი სუნი ალბათ მაშინ გიდის როცა სადღაც ვიღაცეები იჟლიტებიან, შენ კი მისაღებში დასეირნობ, თავაზიან ღიმილზე ღიმილით პასუხობ. სხვაგვარად როგორ უნდა მოიქცე? არადა კაბინეტში შესვლა კარგად გვინდა. სხვის ცხოვრებაზე ზიზღით მაშინ ვლაპარაკობთ, როდესაც საკუთარი არ მოგვწონს. გვგონია რომ ბედმა დაგვჩაგრა, არ გაგვიმართლა, რომ იმაზე უკეთესი ხელმძღვანელები ვიქნებოდით ვიდრე არსებულია.
როგორც იქნა ოთახშიც შევაღწიეთ. კაცმა რომ თქვას შიგნით ქაღალდების მეტი არც არაფერია. შემსვლელებს ურიგებენ, ზედ ინსტრუქციას აყოლებენ. ათასი ადამიანი არსებობს, ვერაფრით ისწავლეს, რომ ერთი ქაღალდი მარტო ერთ კაცს ნიშნავს. ზოგიერთი ათ კაცზე ანაწილებს, თითქოს საკმარისი არ იყოს. ხალხის გასაბრიყვებლად დაშვებული მაქსიმუმი რეალურთან შედარებით 10-ჯერ ნაკლების წარმოჩენაა. ყველაზე უმაქნის და დებილ ერსაც კი საკუთარი მოთმინების ზღვარი გააჩნია, რომლის იქით გადაბიჯება ნამდვილად არ ღირს, ხელისუფლების შენარჩუნება თუ გაქვს გადაწყვეტილი რასაკვირველია. ოთახში კი შესვენების გარეშე მუშაობენ. გამუდმებით საბეჭდ მანქანას აჩხაკუნებენ, ციფრებს ითვლიან. დაუგეგმავი წაგება არავის უყვარს, დაგეგმილი _ სხვა საქმეა, დიდი გამარჯვების მოსაპოვებლად გაცემული პატარა მსხვერპლია. სერიოზული სახეები აქვთ მიღებული, დრო არ აქვთ ღიმილისთვის და არც კულტურა. ამ სიტუაციაში იქნებ ასეც ჯობდეს. ზედმეტი მიმიკისგან გათავისუფლებენ. დაღლას არ გაგრძნობინებენ, ანაც გამუდმებით ერთიდაიმავეს კეთებისაგან გამოწვეულ მობეზრებას. მილიონობით ქაღალდი გასცეს და კიდევ მილიონებს გასცემენ. შენ ოღონდ მოინდომე, ცოტა შეაწუხე, ცოტაც თავს ძალა დაატანე, უშრომლად არავინ არაფერს მოგცემს. დრო არის ასეთი.
დროშები დავახვიეთ და . . . ჩავიცვით, მეორე კარებში წესით უფრო კარგად უნდა გვიცნობდნენ, სამსაუკუნოვანი თუ რაღაც მაგდაგვარი მოკავშირეობა გვაკავშირებს, პატრიოტული პათოსი აღარ გამოგვადგება, აბრაც ზედმეტია. ჩვენ უბრალოდ დამოწმება გვჭირდება, სხვა არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი.
კარები _ სურვილების ასრულება _ შევაღეთ
მარჯვენა ხელში 100-დან 200-მდე ფურცელი გვეკავა, მარცხენაში კი 1000-დან 2000-მდე. გადავცემთ, ბეჭედს დაარტყამენ და თავისუფლები ვართ საცოდავები.
საცოდავები კი იბრძვიან, ფურცლებზე წარმოდგენაც არ აქვთ, ამდენი ტვინი რომ ჰქონოდათ სამშობლოს ნამდვილ გააზრებასაც ადვილად ჩაწვდებოდნენ _ სადაც კარგად ხარ და კარგად გექცევიან და არა ბრძოლის ველზე გტოვებენ. იმ მიწაზე დახოხავენ, სადაც წესით, სანგარი უნდა იყოს, ყველაფერი მარტივია _ საფლავის გათხრა აღარ იქნება საჭირო, იმის ძებნა და თავის მტვრევა ჯარისკაცი უცნობია თუ ნაცნობი, ტყვიებისგან დასაცავად დაზვინულ მიწას წაგაყრიან და 2000 ფურცელს უფრო ადვილად გაასაღებენ ორასად
იმისთვის არსებობს ორი კარები, რომ ორივეში ერთდროულად ვერ შეხვიდე, ჯერ ერთში შედიხარ, მერე მეორეში. ისეც შეიძლება რომ არცერთში არ შეხვიდე, ყრუდ ჩაკეტო, ამოაშენო, თუმცა მერე უკვე კარები შემოვა ჩვენთან(ან ერთი ან მეორე) და სულაც აღარ იქნება თავაზიანი და თბილი, კეთილი ნება ძალდატანების დროს ზედმეტი ფუფუნებაა
შენობიდან ფეიერვერკებით გაგვაცილეს. ჩვენი სისუსტე. გრანდიოზული სანახაობა მწუხარებაშიც გრანდიოზული რჩება. თვალს ვერ ვაცილებდით და გონებაში ახალი იდეა ისახებოდა, რაც მეტ ქაღალდს წავიღებთ, მით უფრო გავახარებთ და უფრო დიდ სანახაობას შემოგვთავაზებენ. ამდენს ვმუშაობთ და ერთი ფეირვერკი აღარ დავიმსახურეთ? . . . ღიმილად ვიღვრებით. ფეიერვერკი და მასზე უკეთესის სანახავად შემუშავებული გეგმა პირქუშ სახესთან ვერ თავსდება, თავი უნდა მოაწონო, კანიდან უნდა გამოძვრე და როგორმე თავი მოაწონო _ მარტივი ამოსვლა პრობლემიდან _ ხალხი რატომღაც აბრევიატურას იყენებს, მუდმივი ალიანსის პირობა . . . სხვების მოფიქრებაც შეიძლება . . .
უზარმაზარი საერთო უბედურების წინაშე ყველა მანამდე არსებული პრობლემა სასაცილოდ გამოიყურება, ისე თითქოს არც არასოდეს ყოფილა. ეს კარგია. უზარმაზარ საერთო უბეუდრებას მოვიშორებთ და ხალხი ბედნიერი იქნება, ისტორიის მანძილზე პირველად ჩვენი ქვეყანა იქნება ბედნიერი. სხვა დანარჩენი საფიქრალი ხომ ისეთი მეორეხარისხოვანია მათ აღარც კი გაიხსენებენ, კრიტიკაც აღარ იქნება. ისედაც, ჩვენს მოწინააღმდეგეებად და მომხრეებად ხალხი პირობითად იყოფოდა, განსაკუთრებით მაშინ როდესაც სამშობლოს უჭირს. ასეთ სიტუაციაში ამაზე არც კი უნდა იფიქრო, ყველა ერთად, არა, ერთ მხარეს ანუ ჩვენთან უნდა დადგეს. ამ შანსს ხელიდან გავუშვებთ? პირველი შემთხვევაა, როდესაც სამშობლოს განსახიერებად გადავიქეცით და ქვეყანა თავზეც რომ ჩამოგვექცეს ამ შანსს მაინც გამოვიყენებთ. პოლიტიკური მტრები კეთილ მოყვრებად იქცნენ. საერთო ჭირმა გაგვაერთიანა, ჩვენი ერთსახოვნობა წარმოაჩინა, ამ დროს გონებაში სრულიად ლოგიკური კითხვა იბადება: თუ ყველაფერი კარგადაა რატომ არ ვზეიმობთ? სწორია, ყველამ უნდა ვიზეიმოთ!
დიდი მოედნიდან მივმართეთ ხალხს, თავზე ფურცლები გადავაყარეთ, ოთახიდან გამოტანილი და ბეჭდით დამოწმებული ფურცლები. საინტერესოა ძლიერი სტრესის ქვეშ მყოფ ადამიანებზე დაკვირვება _ ზოგი საოცრად მამაცი ხდება, ზოგს კი ტუალეტიდან ვერ გამოათრევ, უნიტაზზე წინიდან თუ უკნიდან დამხობილი ლოცვის სიტყვებივით ისვრის “პური ჩვენი არსობისას” და როგორც XX საუკუნის ერთ-ერთი უდიდესი მოაზრპვნე სტივენ კინგი აღნიშნავს, რწყევის ერთადერთი პლიუსიც ხომ ისაა, რომ სხვაზე ვერაფერზე ფიქრობ, აღარც თითქმის უფასოდ მოცემულ ულამაზეს მზეთუნახავებზე და კეთილ რაინდებზე, სხვის მოძველებულ და საკუთარ უახლეს აღჭურვილობაზე, შესანიშნავ სარდლობაზე და მამაც მხედართმთავარზე, მიტოვებულ მკვდრებზე და დაჭრილებზე. ამაზე ფიქრია სწორედ ისევდაისევ უკან რომ გატრიალებს და თავიდან გაწყებინებს “პური ჩვენი არსობისას” გადმონთხევას.
მასობრივი ფსიქოზი ქვის ფილებზე დანთებულ სანთლებს ვერ სცილდება. სანახავად ხომ მაინცაა ეფექტური _ სანთლებით გაკეთებული მოწოდებები. სამწუხაროდ მათი შუქი ოთახებამდე ვერ აღწევს, რაღაც განსხვავებული გვინდა, უფრო შთამბეჭდავი, კოსმოსიდან რომ გაარჩევს კაცი, ის რაც ასე მტკიცედ, ჯაჭვზე მტკიცედ გვაკავშირებს მთელ მსოფლიოსთან, ოთახებთან. . . მილიონობით ჩაბმული ხელი ყველანაირ მეტალზე გამძლეა. რამდენი ხანი ძლებს რკინა, როდესაც გამუდმებით ალღობენ, აცივებენ, ჭიმავენ? ჩვენ კი ათასწლეულებია ვუძლებთ. ხელჩაკიდებულები ვდგავართ ადგილზე, იქნებ გვგონია, რომ მარტო გადაჭდობილი ხელების სილამაზის გამო ოთახის კარს სამუდამოდ გაგვიღებენ? წვრილი მოხელეები ტელევიზიით უყურებენ სანახაობას, ყველაფერს კინოფილმის ეფექტი ეძლევა, რეალობა შეიძლება უფრო საცოდავადაც კი გამოიუყურებოდეს, კინოში გაცილებით უკეთესი და შთამბეჭდავი ეფექტები აქვთ. ადამიანისთვის ფასი დაკარგა სინამდვილემ, ტელევიზორში ნანახს ერთნაირი ფასი აქვს, ერთნაირი ემოციით აღიქვამენ დაბომბილ სოფლებს და უცხოპლანეტელებთან ბრძოლას, ცოტა დაძაბვა გჭირდება, პატრიოტული გრძნობების ამუშავება, თუმცა ჯერ შიში მოდის, იმიტომ რომ მარტო ტელევიზორიდან აღარ აღწევს ხმაური, შენ საკუთარ კარს უახლოვდება . . . ზოგი ყრუდ იკეტება, ზოგი გაქვავებული ხელოვნური სიმშვიდით ელოდება, უამრავი გამოხატულება აქვს შიშს, ის მარტო პანიკაში და გაქცევაში არ გამოიხატება, თუმცა ასეთიც უამრავია, გარბიან ყველა მხარეს, ხმაურისგან შორს. ყველაზე განსაკუთრებული სახეობა დაბეჭდილი ფურცლების სანახავად მოედანზე შეკრებაა. შიშის სახეობა, როდესაც ფიქრობ რომ ასიათას კაცში რაღა შენ მოგიწევს იმქვეყნად გამგზავრება, რაც მეტი ადამიანი იქნება გადარჩენის მეტი შანსი არსებობს. ასიათასი დაღებული ხახა იწყევლება და იმუქრება, ფერცლები გადავუყარეთ და იციან რომ ყველაფერი დამთავრდა, ოთახებიდან ჯერ-ჯერობით მეტ ფურცელს არ გვაძლევენ “საკმარისი დაიხოცა”. კარგად აქვთ გათვლილი _ ერთბაშად დიდი სიხარულიც კი ძნელი გადასატანია და ტრაგედია მითუმეტეს, საპასუხისმგებლო გადაწყვეტილებებს ნელ-ნელა უნდა მიაჩვიო ადამიანები. არ შეიძლება ხუთი წლის განმავლობაში მიმდინარე მშენებლობა სამ დღეში ერთბაშად მოსპო. ასეთი გამძლეც არაა XXI საუკუნის ქართველის ფსიქოლოგია. განვითარებასთან ერთად თითქოს დამოუკიდებლობის ხარისხიც უნდა მატულობდეს, მაგრამ პირიქით ხდება _ დამოკიდებულობის ხარისხი იზრდება, იმ სამყაროს მიმართ, რომელშიც გვიწევს ცხოვრება. ადამიანი არასოდეს ყოფილა ასეთი უბადრუკი, ცალკეულთა ინტელექტის ხარჯზე მიღწეული ტექნიკური პროგრესი და ფუფუნება ცუდად გაიგეს, უმადურად აითვისეს, ისე რომ შეიძლება მათი შემქნელების სახელიც კი არ იცოდნენ და ეს არც აწუხებდეთ. ასეთი მიდგომით შორს ვერ წავალთ. იმ გზაზე, რომელსაც ისტორია ჰქვია და ათასობით წელია ზედ მივაბიჯებთ, ჩახვეულია და ხიფათით აღსავსე, ხიფათით საკუთარ თავს თვითონვე რომ ვუმზადებთ. სულ ადვილია გზას აცდენა და უკვე გავლილის თავიდან დაწყება. წინ წასასვლელად ყოველი მონაკვეთი უნდა გვახსოვდეს, არადა ჩავიხვევთ და ერთ ადგილის ტკეპნას ვერასოდეს გავცდებით. იმ ადგილას კი ბალახიც აღარ გაიხარებს. რა შეიძლება ადამიანის ფეხით გათელილზე უარესი იყოს? მახსოვრობა გვღალატობს _ პირველი მკაფიო ნიშანი საწყისთან დაბრუნებისა, რომელზეც უარს ვაცხადებთ და შეგნებულად დამახინჯებულად აღვიქვამთ, იმის გამო რომ სუსტი ფსიქიკა გვაქვს? ვინ იცის. არა, ნამდვილად არ შეიძლება ხუთი წლის განმავლობაში მიმდინარე მშენებლობის სამ დღეში დანგრევა.
მისია შესრულებულია და საკუთარი ხმაურის ბრძანებას ვიძლევით, რა თქმა უნდა ფეიერვერკის თანხლებით. მაინც რა არის ადამიანის ნება, ელემენტარული კონცენტრაციით მთების გადადგმა შეუძლია, ხმაურის შეჩერება და უკუქცევა, ყველაფრის დამხობა-გადატრიალება. გადარჩენას ვზეიმობთ _ შეუსაბამო სიტუაციაში გამართული მხიარულება სულ იოლად გადადის ისტერიაში _ პატრიოტული მუხტით გაჟღენთილ სიმღერებზე ვხტუნავთ, ჩვენ ხომ საცვლებიც თან გვაქვს, ჩვენი ჯადოსნური დროშები. გადათითხნილ წითელ ზოლებს თითებით ვასწორებთ, ალბათ წაიშალა, სხეულზე გადავიდა. არაფერია, აღგზნებულ ბრბოში დამარცხებაც კი უდიდეს გამარჯვებად შეიძლება მონათლო. ცოტა ხანში ყველას თავს ზემოთ ჩნდება თეთრი დროშასაცვლები, მსოფლიოს ხალხებისთვის გასაგები უნივერსალური ნიშანი. სახელმწიფო ატრიბუტიკის გამოჩენა ახალ ძალას გვმატებს . . . და ბოლოს დანაკუწებულ ფურცლებს პირში ვიტენით, ვყლაპავთ და ახალ ნაგლეჯებს ვეძებთ.
გვამების სუნად ყარს მოედანი, ცოცხალი გვამების. ალბათ ასეცაა, ყველა ცოცხალი ადამიანი არ იმსახურებს ცოცხალის სტატუსს და მითუმეტეს ადამიანად წოდებას. თითქმის ყველა ქვეყანაში და ყველა დროში თავის მკვდარს ყველა პატივს სცემდა, მითუმეტეს თუკი ის ახალგაზრდა იღუპებოდა, თუკი სამშობლოსათვის სწირავდა თავს, იმ სამშობლოსთვის მეომრები ფეხზე რომ ეკიდა ტელეეთერს კი განცხადებებით ბდღვნიდა, ხალხისთვის, ეკრანებთან მიმსხდრები ვალერიანით რომ იჭყიპებოდნენ და ბომბდამშენის ხმის გაგებაზე ახალ დოზას იღებდნენ, ყბადაღებული სავსე ბარები და რესტორნები. არ გიფიქრიათ? უმარტივესია სხვებისთვის ბრძოლისაკენ მოწოდება, გმირობის ჩადენა, თვითონ კი იმყოფები სახლში, სოფელში ან ქალაქში ოპტიმისტურად განწყობილი. . . ნორმალურ ქვეყანში თვითმფრინავი რომ იღუპება, ან ტერაქტი ხდება დაღუპულთა ხსოვნის საპატივცემულოდ იმ დღეს გლოვის დღედ აცხადებენ, არც ეს ცვლის არაფერს, მკვდრისთვის სულერთია ცოცხლები რას იზამენ, მაგრამ ელემენტარული ურთიერთპატივისცემაა, იმის ჩვენება რომ ფეხზე არ გკიდია დაღუპული. თუმცა ჩვენთან რატომღაც ჰგონიათ, რომ გლოვის დღის გამოცხადება დამარცხებას ნიშნავს. მგონი მწუხარებაც შეიძლება იყოს ამაღლებული, ღირსეული და უხმო. არსებობდნენ საზოგადოებები, რომლებიც ტყვედჩავარდნილ მეომრებს მიირთმევდნენ (კანიბალები) და ამით მათ ძალას იღებდნენ. სავსებით შეგნებულად უარი ვთქვით ამ შეხედულებაზე, მაგრამ საკითხავია, რომელი უფრო უარესია, მკვდრის (მტრის) შეჭმა თუ საკუთარი მიცვალებულის საფლავზე პოპკონცერტის მოწყობა, თან უდიდესი კულტურის მქონე ქვეყანაში. ადრე ვაკეთებთ დასკვნებს. მარტო წარსული, კულტურული მემკვიდრეობა, განათლება კულტურულ ქვეყანად თავის გამოცხადების საფუძველს ნამდვილად არ წარმოადგენს.
ოთახებიდან მოღუშული სახეებით გვიქნევენ თითს, არასოდეს არიან კმაყოფილები, რაც არ უნდა გააკეთო ყველაფერში გამოძებნიან ხინჯს, ინსტრუქციების საგულდაგულო შესრულებაც არ მოსწონთ, დამოუკიდებელ აზროვნებას გთხოვენ, არაფრით არ გვესმის როგორ შეიძლება ინსტრუქციას მიჰყვებოდე და თან დამოუკიდებლად აზროვნებდე.
ისეთი სიტუაციაც არსებობს, მართალია იშვიათად, მაგრამ მაინც არსებობს, როდესაც ადამიანი სინანულისა და ბოდიშის მოხდის ნაცვლად (ან ეს რისი მაქნისია) აცხადებს, რომ ის ამაყია და გამარჯვებული.(ქვემოთ მოედანზე ბედნიერი ხალხი გმინავს) მისი ადგილის დაკავების მსურველები ალბათ სხვაგვარად მოიქცეოდნენ, ან სხვა სიტყვებს იტყოდნენ, მაგრამ შეცვლიდა ეს რამეს? არც უნდა გაგვიკვირდეს _ სანაგვეში ყოველთვის ნაგავი იყრება(ისე ზედაპირზეც ნაგავი ტივტივებს), თუმცა თავიდან ისიც კარგია, კარგად გამოიყურება, შემდეგ კი გადაყრის დრო რომ დგება, როგორც არ უნდა შეფუთო და რაც არ უნდა დააწერო არსს ვეღარ შეცვლი _ ნაგავი ყოველთვის ნაგავი იქნება.

სნობებზე მონადირის უბის ბიბლია

პირველ რიგში იმისთვის რათა ნორჩმა სნობებზე მონადირემ დაიწყოს მოქმედება საჭიროა გავარკვიოთ თუ რა არის ტერმინი სნობი. ყოვლისმცოდნე ვიკის თანახმად სნობი თავდაპირველად აღნიშნავდა მდაბიურ წარმოშობის ადამიანს რომელიც ყოველი საშუალებით ცდილობდა არისტოკრატიულ საზოგადოებაში შეღწევას, თანამედროვე განმარტებით ეს არის ადამიანი რომელიც დარწმუნებულია თავის უპირატესობაში, აქვს პრეტენზია რომ აქვს დახვეწილი გემოვნება, ცდილობს დაიკავოს ქემდაღლური პოზიცია ჩვეულებრივი მოკვდავების მიმართ.

იმისთვის რათა ასეთი ხალხი ჩვენს ირგვლივ აღმოვაჩინოთ,  საჭიროა რამდენიმე ძირითად მახასიათებელს მივაქციოთ ყურადღება, პირველ რიგში უნდა ავღნიშნო რომ შეხედულება რომ სნობი სარკეში არ აირეკლება, ეშინია ნიორის და ღამის , არ არის სწორი და თუ ასეთ ადამიანს გადაეყაროთ მაშინ ვამპირი გიპოვიათ და გისურვებთ წარმატებას.  ხოლო ჩვენი წმინდათწმინდა საქმისთვის კი საჭიროა ჩავატაროთ რამდენიმე ცდა:

1. კარგად დაუკვირდით თუ თქვენ ან თქვენს ახლობელს გაუხარდა თბილისი ოპენ აირის როკ ფესტივალი მაშინ არის ალბათობა რომ თქვენ წინ მოსნობო ელემენტია მაგრამ თუ მას არამარტო გაუხარდა არამედ მონაწილე უცნობილესი ჯგუფები არამარტო გაგონილი აქვს არამედ ყველა ალბომი იცის მაშინ სერიოზული საფრთხე არსებობს  რომ თქვენს წინაშე სნობია.

2. თუ თქვენ ან თქვენ ახლობელს გულწრფელად ეცინება ვანო ჯავახიშვილის ღადაობაზე მაშინ დაფიქრებას საჭიროებს ეს სიტუაცია,  ხოლო თუ ე.წ შუტკის თქმის დროს მხოლოდ ჯონდი ბაღათურიას თმები და მიტინგზე არსებული 2 მილიონი ადამიანი ახსენდებათ სიტუაცია აშკარად არ არის სახარბიელო.

3. თუ თქვენ ან თქვენს ახლობელს უყვარს ფანტასტიკური ჯანრის პროზა და არ გაუგია აიზიმოვი, კლარკი, ელისონი, ან თუნდაც ჰარისონი და სამაგიეროდ მიაჩნია რომ ყველაზე მაგარი ფანტასტი არის აკუტაგავა და ბორხესი ეს სიტუაციაც სერიოზული საფრთხის მატარებელია, მაგრამ თუ იმ აღიარებამდე მივიდა რომ ვონეგუტი და ბრედბერი ყველაზე მაგარი ფანტასტები არიან მაშინ პირდაპირი და აშკარა საფრთხე არ არის მაგრამ საფუძველი აშკარად არსებობს.

4. თუ თქვენ ან თქვენს ახლობელს ოდნოკლასნიკები მიაჩნიათ გოიმობად ეს ნიშანი არ არის იმის რომ სნობი არის თქვენს წინაშე მაგრამ თუ ფეისბუკის ფანია და ბავშვობის მეგობართან საუბრის დროს ჩნდება სურვილი ინგლისურად მისწერო პასუხი სხვის დასანახად ეს უკვე კლინიკური შემთხვევაა.

5. თუ თქვენ ან თქვენს ახლობელს მიაჩნია რომ რომ ყველაზე მაგარი ქართველი პოლიტიკოსი არის კახა ბენდუქიძე, ხოლო ყველაზე დიდი ინტელექტუალი კაცობრიობის არსებობის ისტორიაში თუ არა საქართველოში მაინც  ლევან რამიშვილი ესეც უკვე კლინიკური ნიშნების მქონე შემთხვევაა.

6. სნობი დარმწუნებულია რომ არის ლიბერალი, ხოლო ლიბერალიზმი მიაჩნია რომ არის მართლმადიდებელი გლდანელი ბნელების დაცინვა, გუბაზ სანიკიძეზე ძახილი რომ არის მსუქანი, ხოლო გია ხაინდრავა წვერებიანი, ასევე კლასიკური ლიბერალიზმის ამოსავალ წეტილად მიაჩნიათ ხუმრობა ქალიშვილობაზე.

7. სნობის ამოცნობის დროს უნდა გავითვალისწინოთ გარეგნული ატრიბუტები, სნობი თავს ვალდებულად თვლის ეცვას კეტები აუცილებლად ყვითელი, მწვანე ან ღია ვარდისფერი, ასევე მნიშვნელოვანია რომ სნობებზე მონადირემ იცოდეს რომ კლასიკური სნობი აუცილებლად შეირაღებული იქნება აიპოდით ან ყველაზე ცუდ ვარიანტში მობილურით რომელშიც აქვს მუსიკები ჩაწერილი.

8. სნობის ამოცნობის წმინდათწმინდა საქმეში ასევე მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ რომ სნობის ოცნებები, ლოკალური სნობის ოცნების მწვერვალი არის იესემი, თუნდაც იყოს მოწოდებით მიკრო ბიოლოგი, ხოლო ინტერნაციონალისტი სნობს მიაჩნია რომ აუცილებლად უნდა ჰქონდეს მინიმუმ სამი დიპლომი. გაცნობის დროს აუცილებლად დააფიქსირებს რომ პარიზი მაგარი ქალაქია მაგრამ ზანგები და არაბებია ბევრი, პრაღა ულამაზესია ხოლო ნიუ იორკში ცხოვრება ისეთი გიჟურია რომ ეს არის ცხოვრება და იქ რომ ცხოვრობ გრძნობ რომ არსებობ.

9. სნობს მიაჩნია რომ ქართული საზოგადოების წინაშე არსებული პრობლემებიდან ყველაზე მნიშვნელოვანი არა სოციალურ-პოლიტიკური კრიზისია არამედ გეების უფლებების დაცვა, ცხოველების უფლებების დამრღვევების დახვრეტა და რაც ყველაზე მთავარია ხმალ ამოღებული ბრძოლა საიტ “დიდგორთან”. 

10. ყურადსაღებია სნობის მუსიკალური და ტელე გემოვნება, კლასიკური სნობის საყვარელი ტელეგადაცემა გოგი გვახარიას ნებისმიერი გადაცემაა, საყვარელი კინორეჟისორი მალტური კინოს ახალი ტალღის რამდენიმე წარმომადგენელია, მუსიკალური გემოვნება კი თახმდება იმ ფაქტზე რომ დიპ პარპლები,ფლოიდები და ოზი უმაგრესია მაგრამ ნაკლებად ცნობილი შვედური როკ ჯგუფის 1992 წლის ალბომის დონე მუსიკა არ დაწერილა არასოდეს. სნობს არ მოსწონს ქართული სუფრა და გრძელი სადრეგრძელოები ის უპირატესობას ისე დალევას ანიჭებს.

ეს არის მცირე კლინიკური შემთხვევები მაგრამ ასევე საჭიროა რომ სნობებზე მონადირემ იცოდეს რომ არსებობს  მემარცხენე და მემარჯვენე  სნობები, პირველები თვლიან რომ ყველაზე ძლიერი ქართველი პოლიტიკოსი არის მიხეილ სააკაშვილი ხოლო მემარჯვენეები კი აღიარებენ რომ ირაკლი ალასანია ყველაზე ძლიერი, შეკითხვაზე თუ რატომ არის სააკაშვილი ძლიერი პოლიტიკოსი პასუხი არის იმიტომ რომ მაგარია, ხოლო ალასანიაზე კი პასუხი არის იმიტომ რომ მიშასავით გიჟი არ არის.

ასევე არსებობს მათ შორის რელიგიური განსხვავებაც მემარცხნეები არიან ათეისტები ხოლო მემარჯვენები კი ფეშენ რელიგიურები, ორივე თანხმდება რომ ბასილ კობახიძე მაგარი კაცია მაგრამ არსებობს განსხვავებაც,  მემარცხნეებს მიაჩნიათ რომ სეკულარიზაცია არის ერის ხსნა ხოლო მეორეს მიაჩნია რომ სეკულარიზაცია გაუგებარი ტერმინია და ერს მხოლოდ მისი მოძღვარის ნაირი მღვდლები გადაარჩენს.

ახლა საჭიროა გადავიდეთ სნობებთან ბრძოლის მეთოდებთან, პირველ რიგში მინდა ყურადღება მიაქციოთ რომ ვერცხლის ტყვია ეფექტური საშუალებაა მაგრამ მაინც რეკომენდირებულია რომ ის მაქციების წინააღმდეგ გამოვიყენოთ. შემოწმებულია რომ ხის სარის დარტყმა გულშიც დადებით შედეგს იძლევა როგორც ვამპირების ისე სნობების კერძო შემთხვევებში მაგრამ მაინც რეკომენდირებულია რომ სარი მაინც ვამპირებისთვის შევინახოთ.

უკანასკნელი გამოკვლევებით დამტკიცდა რომ რამდენიმე ოდინდელი საშუალება ნაკლებეფექტურია, მაგალითად მძიმე ჯვარი, ეს იყო მეთოდი რომლითაც ჩვენი “სულიერი ძმა” ბასილ მკალავიშვილი იბრძოდა თავის დროზე სნობების ელიტარული სექტის წინააღმდეგ  ძალიან არაეფექტურია , ყველაფერი ციხით სრულდება და არის ალბათობა რომ სნობებმა ამ ბრძოლის შედეგად ევროპელი კოლეგებისგან დახმარების სახით მიიღონ ლიკვიდური საშუალებები. ასევე მინდა ავღნიშნო რომ მოსაზრება რომ სნობის მოძღვარის გაჩენის შედეგად განკურნების მითი არასწორია და მრავალი ჩვენი ჭეშმარიტი სნობთმუსვრელი დაუღუპია ამ მოსაზრებას. 

ჯერჯერობით ერთადერთ ქმედით საშუალებას რჩებად იუმორი მაგრამ უდიდესი საფრთხე არსებობს ამ მხრივაც, შესაძლებელია სნობებზე მონადირეს დაემართოს ცუდად მოღადავის სინდრომი რაც ამ წმინდათწმინდა საქმეში უდიდესი დანაკლისი იქნება.
 
ბოლო სიტყვად ჩემო სულიერი ძმებო მინდა გითხრათ რომ გამაგრდით ჩვენი საქმე მართალია და ამიტომაც ჩვენ გავიმარჯვებთ.

პ.ს მოცემული ინსტრუქცია წაკითხვისთანავე გაანადგურეთ,მტერი ჩვენს ირგვლივ დაბოდიალობს ისინი ხომ ათობით, ასობით და ათასობით  არიან.